Yaz aylarını yaşadık havalar o kadar sıcak ki topraklar da çatlaklıklar çoğalmış o güzelim Amasya’da ağacın dalında bir tane kiraz yok hayat o kadar pahalı ki pazarda meyve alıp da yiyecek insan yok. Şu anda aralık ayı içerisinde yağmur var fakat havalar yaz gibi bu iklimle önümüzde ki yılın da kurak geçeceği görünüyor.
Devlet bütçesi hükümet yetkilileri tarafından yapılırken TBMM kapısında asgari ücretli, emekli ve dul yetimler maaşlarına zam için mitingler yapıyor fakat nedense bizim seçtiğimiz vekillerimiz nedense bunu duymazdan geliyorlar.
Çok garip değil mi? insanın vekili bunu yapar mı? onu da ancak 5 yılda bir önümüze gelen sandıkta sorgulayabiliyoruz. Fakat insanlarımız çok kararlı şehrine gelen vekili artık yüzüne karşı her şeyi söylemekten geri kalmıyor.
Dışarıya baktığımız zaman belki de senelerdir görmediğimiz susayan toprağa yağmayan yağmur sonucu insan kafasındaki sorulara cevap aramadan da edemiyor. Barajlar boşaldı su yok, tarım ekilecek toprak susuz çatlamış, halk yağmur istiyor, Sonbaharın yağmurlu günlerini arar olduk.
Havalar da soğumaya başladı yoksul halk kara kara düşünüyor kış çok ağır geçecek diyor. Dünya tutturdu şimdi de iklim krizi diye tamam da bu iklim krizini hazırlayanda insan oğlu değil mi?
Neden yaşadığımız doğaya bu kadar hoyratça kullanıp onu bu hale getirdik bizden sonra gelecek nesile ne bıraktık. Benden sonrası tufan mı dedik. Olmadı beyler toprağımıza sahip çıkalım bizden sonra gelecek olan nesillerde bizim soyumuz değil mi?
Yoksulluk bir kader değildir, bir kedi düşünün ki evinde sobanın dibine kıvrılmış uyuyor sıcak bir ortamda diğeri ise sokakta soğuktan titriyor. Bu mudur kader kaderide yaratanlar toplumda yaşayanlar değilmidir.
Neden insanca beraber yaşayamıyoruz ki neden paylaşamıyoruz, demek ki insan egosu burada devreye giriyor, zengin olma hayali arttıkça karşısındaki insanı da küçük görmeye başlamıyor mu.
O zaman her şeyin bir başlangıcı vardır, Her başlangıcında bir sonu, oysa ki yalanların ayyuka çıktığında anlarsın hiç görmediğin sonsuzluğun koca bir hayal olduğunu.
Hafızanın aslında en büyük düşmanı olduğunu görürsün, öyle kolay harcar ki değer verdiklerini ve o kadar kolay siler ki içine sinmiş vazgeçilmezlerini,
utandırır insanı kendisinden, bir iğne deliğine girercesine yok olur gidersin.
Zaman o kadar acımasızdır ki sana olan değerleri alır götürür, sessizce, sonra da dalga geçercesine önüne uzatır fakat sen yetişemezsin çünkü onlar senden uzaklaşmışlardır.
Sen kendini sorumlu tutarsın tüm olan bitenden, zamanın günahını üzerine alırsın ve hafızanın yarattığı koskoca bir uçurumda yuvarlanır durursun ve tüm bu olumsuzlukları unutursun.
Sonra bir umutsuzluk kaplar içini denizden çıkmış balık misali çırpınır durursun. Bu kadar çabuk nasıl unutulduğunu düşünürsün bu kadar kısa sürede nasıl unutulduğunu aklının içerisinden geçirir kendi kendini yargılarsın. Belki bunları gece rüyanda görmüş gibi düşünür durursun şaka mı gerçek mi diye saatlerce kafa yorarsın.
Bu kadar hayallerin içerisinde unutulduğunu anlarsın artık sana hayat bir oyun havası,belki kulaklarına söylenen küfür, beklide suratına atılan bir tokattan bir parça olduğunu düşünürsün.
Yazın sıcakları bile olsa sen kara kışı yaşarsın çünkü içinde fırtına ve kara bulutlar vardır.İliklerine kadar üşürsün.
Artık çalan her kapının ziline fırlamak, ve koşmaktan vazgeçersin. Eline kalemi alıp iki satır karalamaktan umudunu yitirirsin.
Bilirim hiç bir teselli fayda etmez şu an sana, her söylenen söz sadece bir harf yığınıdır aslında.
Unutursun, şimdi zor gelir biliyorum.
Korkarsın kendi benliğinden, bir köşede iki büklüm olur, büzülürsün.
Fakat ben şunu derim hep hayatımız bir kısır döngüden başka bir şey değildir. Her başlangıcın bir sonu vardır.
