İnsan içini büyütmeden, dünyayı değiştiremez.” Ve bazı sevdalar vardır ki; bir kişiden başlar, insanlığa yürür…
….
İçimdekiler toplansa,
bir nazar duası olur çocukların alnında,
sapanlar düşer yere, oyuncaklar dirilir.
Gözyaşı barajı yıkılır,
nehir olur sevgiden.
Her taş yerini bulur,
her yetim baş okşanır.
Çünkü içimden geçen her şey,
bir anne duası gibi barışla yoğruludur.
Bir adam düşün,
omzunda savaş değil,
ekmek sepeti taşır sabaha.
Gömleğinde sabun kokusu,
cebinde umut taşır çocuklara.
Ayakkabılarında yorgunluk,
ama gözlerinde sükûnet var.
Bir kadın düşün,
elleriyle ördüğü yeryüzünü
sevda ilmikleriyle sarar.
Saçlarında toprak kokusu,
gözlerinde eski masalların ışıltısı.
İnce elleriyle onarır
yarılmış gökyüzünü bile.
Ve bir çocuk,
korkmadan uyur artık.
Ne uçak sesi,
ne siren sesi,
yalnızca ninniler dolanır penceresine.
Çünkü içimdekiler birleşir,
sevda şahlanır,
tüm tankların önünde
bir çiçek gibi dimdik durur.
Bana sorsalar,
“Sen neyle savaşırdın?”
__İçimdeki sevgisizliğin kalıntılarıyla.
Ve her harfimi barışa kurardım,
bir mısramla ağlatır,
bir bakışımla iyileştirirdim
birbirine kin tutan yürekleri.
Dünyada savaş mı kalırdı,
içimdekiler dile gelse?
Kuşlar kanat açar güneyin çocuklarına,
yemekler tuzla değil, sevdayla pişerdi.
Hapishaneler yerine kütüphaneler dolardı,
ağaçlar kucaklardı insanları,
bir gölge gibi değil,
ana kucağı gibi.
İçimdekiler toplansa,
bir gökyüzü kurardık birlikte.
Ne yıldız eksik,
ne dua yarım kalırdı.
Çünkü sevda,
bir insana değil,
tüm insanlığa yazıldığında,
dünya nihayet
kendi kalbine kavuşur.
“İçimdekiler toplansa,
bir nazar duası olur çocukların alnında,
sapanlar düşer yere, oyuncaklar dirilir…”
