Yolun sonu diyorlar, son nedir bilmiyorlar,
Gelenler bizim deyip, gidene ağlıyorlar.
Balçıktan bir çamurduk, kudret ile yoğrulduk,
Ete kemiğe dönüp, ruha ayan var olduk.
Sen yoksun, yokluktasın, varlığın ” var” görünür…
Peygamberin öldüğü, ölüm de zor görünür.
Bir diivane gibiyiz,yolumuzda can ve mal,
Saklanmış arasında, insan bedene hamal.
Arınmış zem zem sudan, torağa küsmüş sular,
Rüyanın içinde mi, kafesteki korkular ?
Kurtul günah yükünden,benliği fırlat gitsin,
BU KEŞMEKEŞ HAYATIN, BİTERSE BÖYLE BİTSİN !…
