Adamlığın ölçüsü doğru olmaktan geçer,
Kızıl gök, kara yerde, ateş düşer sönmeyen..
Yanar ormanlar gibi, suları yangın içer..
Yolcu vardır ölsede, asla yoldan dönmeyen.
Yüz astardan sıyrılmış, kendiyle haşır neşir.
Zından belki görmemiş, böyle karanlık surat,
Allah kulu sevince, gönüllerde birleşir ;
Kurumuş aras, dicle, akar gözümden fırat !..
Kainatın altını, üstüne getirseler,
Emr-i Hak’dan başka yok, kılıcı keskin olan !..
Bir eline dünyayı, hatta ayı verseler ;
Kuru bir iskelettir, artığı candan kalan !..
Sor hesabı Allah’ım, ben yapmışsam bana sor,
Zâlim boyunca belâ, manasız günah dolu..
Adaletten ayrılan, hâkime ihvana sor ;
Eyersiz ata binmez, hiçbir “Allah’ın kulu”
Tohumları ekmişim, suların üzerine,
Yemyeşil vadilere, alıp gidecek beni..
Yeniden hayat verir belki de küllerine ;
Saracak gök kuşağı, yedi rengine seni.
Kısmet bu, bu kadarsın, isyanın fayda vermez,
Aracısız mekansız ve duraksız menzile.
Akıldan üstün akıl, olsa gözlerin görmez ;
Yaşarsın mahkum olup, hep ezile ezile !..
Tanırsınız unutup solan âşina kulu,
Çıkar gider, bir daha asla dönmez geriye,
Biraz kendinden emin, endişeli korkulu ;
Ve davetsiz misâfir,alınmaz içeriye.
Düşlerimde görmüşüm, ayağından asılı,
Rüzgar alıp götürür, satar uykularımı..
Herkes yaşar dünyada,üç karanlık fasılı ;
Ben dâhi bilmiyorum, yokluğumu varımı.
Kaderin hüküm giymiş, gözlerinde görülmez,
Tecelli eyleyecek, mutlaka bilmediğin..
Hesaplar sahibinden başkasına verilmez ;
O gün gelecek mutlak, dirilip ölmediğin !
