Hayalim o kadar büyük ki tertemiz bir dünya hayal ediyorum, ne yazık ki çöplüğe dönmüş bir dünya var karşımız da oya ki temiz doğanın insanları etkilediği, birbirleri ile barış içerisinde yaşadıkları, savaşların olmadığı, düşmanlıkların yerini kardeşliğin aldığı bir dünya hayal ediyorum. İnsanların birbirine saygı duyduğu, güler yüzlü davrandığı, sevgi dolu bir dünya olsun istiyorum ama yazık ki çevremize baktığımız zaman Gazze de zalim İsrail’in kana doymayan arzusu tıpkı bir vampir gibi.
İnsanlar, doğayı korumak için çaba gösterir ve doğayla uyumlu bir şekilde yaşarlar. Sürdürülebilir tarım uygulanır, ağaçlandırma projeleri gerçekleştirilir ve atık yönetimi sistemleri geliştirilir. Ama ne yazık ki yaz geldiği zaman kabusumuz olan orman yangınları ne yazık ki doğasında yaşayanlara mezar olmakta o güzelim kuş cıvıltıları ne yazık ki yok olmaktadır.
Bütün hayatım boyunca, çocukluğumdan beridir küçücük bir dünya hayal ettim hep, yıllardır bildiğim tanıdığım içinde büyüdüğüm dünyanın yerine…
Bilmiyorum bekide doğduğum şehirden ziyade hep büyük şehirlerde yaşadığımdan olsa düşünüyorum, Elde edemesem de hep bekledim bir gün orada olma ümidi ile..
Hep uzakları, sessizlikleri, her şeyden uzak olmayı hayal ettim. Öğrendiklerimi, bildiklerimi, deneyimlediğim her şeyi unutmak ve yeniden başlamak hayali aklımın bir köşesinde en taze haliyle bekliyor. ”Hayattan ne dilersin’’ diye sorsa birileri “hiç birşey bilmemeyi dilerdim” sanırım. Tıpkı kışları yağan kar ile birlikte örtülen tüm siyahlıklar gibi aklımın karanlıklarını da örtmek isterdim bembeyaz bir örtü ile. Gözlerimize inen perde bazen kör edebiliyor hepimizi, herkes için konuşmak doğru olmaz, beni kör edebiliyor. Tüm kazandıklarımı, başardıklarımı, sevdiklerimi, elde ettiklerimi, sağlığımı unutup demoralize ediyorum kendimi. Küçücük umutlarım ve kendi yarattıklarım olsun, elektrik olmasın, gazete ve televizyon olmasın insanın kanını donduran haberler olmasın istiyorum. Olmasa keşke ama sanırım benim hayal ettiğim dünya bilmemek, duymamak üzerine kuruluymuş bunu düşününce yine mutlu olamayacağımı fark ediyorum üzülerek. Birileri dünyaya yeni bir nefes getirmeye çalışan bir bayana bu sabah okuduklarımı yapabiliyor ve ben sırf bunu bilmediğim için mutlu mesut yaşıyorsam neye yarar ki !!!
Midem de kocaman bir ağrı ile güne devam ediyorum ve her gün kendime telkin ettiğim ‘haberleri okuma, izleme’ uyarısını bir kez daha tekrarlıyorum. Ama dönüp dolaşıp yine sadece bilmiyor hiçe sayıyor olmak mutluluğu ya da en azından mutsuzluğu beraberinde getirmiyor olur mu acabaya geliyor konu…
Sanırım imkansızı istemek bu olsa gerek. Yine de ben her şeye rağmen küçücük bir dünya hayal ediyorum, kocaman tebessümlerle, meraklı gözlerle bakabilmeyi istiyorum herkese ve her şeye. Umutsuzlukları barındırmasın istiyorum bu dünya. Toplumsal kurallar, doğrular yanlışlar olmasın, cezalara gerek olmasın. İnsanların en büyük sorunu birbirini kırmamak olsun .. hayalimizdeki dünya bizi barış, sevgi, eşitlik ve sürdürülebilirlik ile dolu bir geleceğe götüren bir yer olabilir.
Kısacası insan insan gibi yaşasın, yaşayabilsin ..
