Biz nedense paylaşmayı unuttuk halkımız gittikçe yoksulluğa itildi, yaşam her geçen gün daha da zorlaştı .Kurban Bayramını daha yeni geçirdik kesebilen insanlar bile kurban etlerini derin donduruculara attı. Fakirlere pay nedense verilmedi. Bu insan bizim insanımız değil çünkü yaşantımız boyunca bunu böyle görmedik.
Bakın şimdi temmuz ayına girdik asgari ücretli feryat ediyor, emekli açız diye bağırıyor bizim seçip gönderdiklerimiz ne yapıyor onu da bilmiyoruz çünkü düşünmek istemiyoruz.
Biz atalarımızdan paylaşmayı, sadece ihtiyaç sahibi bir insana veya kuruma destek olarak görmedik. Bir insanın maddiyat dışında sevgiye, ilgiye, psikolojik desteğe veya güzel bir anı yaşamaya da ihtiyacı olabilir bunu hep kendimize düstur edindik. Komsumuzun bırakın acı gününü milletimizin acısını toplum olarak paylaşmadık mı? Kederde tasa da sevinçte bir olmadık mı?
O zaman sormak lazım ne oldu bu millete Gariplere yardım etmek birilerinin ihtiyacını gidermek, insanları sevindirmek, yoksulun evini bir mum ışığı da olsa aydınlatmak, kısaca onunla hayatı paylaşmak en kutsal görevimiz değil mi?
Yüzde doksan beşi hatta doksan sekizi Müslüman olan bir ülkede yaşıyoruz diyen, tüm ibadetlerimi yapıyorum gururuyla diğer insanları küçük gören, kendince cennettin kapısını araladığını sananlara sormak lazım buna gerçekten inandınız mı? . Oysaki paylaşmak kadar güzel bir şey yoktur. Vermek, malı mülkü olanlar düşünsün demekle olmaz.
Sokakta bir taşı da kaldırmak yardım etmektir, gülümsemekte bir gönüle girmektir.
Bilgiyi paylaşmak da vermektir. Unutma doğarken bilgisayar belleğine, fıtratına Seven insan bağışlar, seven insan esirger. Ne olur yaşamımızın balı tadı olan sevgi ateşini içimizden söndürmeyelim.
Şu an vücudunda yüz bin kilometrenin çok üzerinde yerine göre çapı milimetreden küçük olan damarlardan bir tanesi tıkandığında toprak olacağını düşün.
