Köyümüzden çıkınca koca şehirde ne iş yapacaktık açıkta kalmıştık elimizde olan üç beş kuruşta gitmeye başlayınca korkmaya başlamıştık. Fakat hep derler ya fabrikalar ne güne duruyor , kadınlarımız, çocuklarımız , sabahtan akşama köle gibi çalışsak da köydeki rahatımız yoktu aldığımız parayla zor zahmet geçinir olmuştuk. Fabrika bacalarından çıkan dumanlar, çoğaldıkça çoğalıyordu. Köyümüzün o tertemiz mis gibi havası kirletilmiş fabrikaların kiri pasıyla içimizi çökertmeye başlamıştı.
Akrabalık, dostluk, arkadaşlık, mertlik, yardımseverlik, acıma duygusu yavaş yavaş tükenmeye başlamış her şey menfaate dönüşmüş, dolandırıcılar yalakalar, ortalıkta cirit atmaya başlamışlardı. Artık kendimiz de tanıyamıyorduk köyümüzden gelen komşularımızı herkes bir ayrı havada dostunu unutmuş ne yaptığını belki de kendisi de bilmiyordu.
Herkesin elinde bir cep telefonu sabahtan akşama kadar sosyal medyada hava atıp dururken toplumumuz da gençlik bile sınıflanmaya başlamış oldu. X,Y,Z kuşağı diye isimlendirdiler kendilerini büyükten küçüğe, geçmişten geleceğe aktarılacak tüm değerlerin iletişim hatlarını kopardılar. Kendilerine göre yönetilecek kolay bir nesil yaratmaya çalıştılar.
Böylece artık gelenek ve göreneklerimizi gittikçe kaybeden bir toplum olmaya başladık. Biz böyle miydik eskiden hayır aile büyüklerinin başında dedelerimiz baba annelerimiz, amcalarımız, halalarımız hepimiz bir avlunun içine sığar yemeklerimizi yedikten sonra da yatacağımız odalarımıza çekilirdik.
Şimdi ise evlenenin evi terkettikten sonra ana ve babaya karşı olan sevgileri ancak ondan menfaat geliyorsa devam etmekte yoksa adete sanki onlar onun ataları değilmiş gibi kapı önüne bırakılmaktadır. Yazlıklara gidenler kedi köpek sevmeye başladılar bayramlar da büyükleri ziyaret kalmadı hayatta zorlaştı ekonomi darlaştı.
Bakın bayramlar bile eskisi gibi değil bayram adete bir tatil heyecanı ile geçen bir kaç günden ibaret oldu, büyüklerin bayramları işte öylesine telefonla kutlar olundu.
Hep derler ya nerede o eski bayramlar o eski günler diye işte biz bunları kaybettik, sabah kalkan aile büyükleri çalışanlar işlerine diğerleri de ev işlerine bakarlar kazanılan para eve gelir aile reisine verilir oda toplanan parayı ailesi için harcardı.
Evlerde bereket vardı zenginlik vardı, huzur vardı, köyünde soluduğu o temiz havanın yerini şehirlerde ki kirli hava almaya başlayınca etine, sütüne taze yumurtasına hasret kaldılar, ve birde sanki onları köylerinden birileri kovmuş gibi özlem duymaya şehirlerdeki köy kahvaltısı yazan yerlere özlem duymaya başladılar. Sormak lazım sanki köy kahvaltısı yenilen yerlerde yedikleri kendi yedikleriyle aynı mı? Tabi ki hayır burda da gösteriş olsun diye komşusuna hava atmak için yeni açılan köy kahvaltısı mekanına gittik çok güzel diye birde methiyeler düzmeye başladılar.
Köyde kalan kimse varsa onlara sitem başladı baba toprağımızı ekiyorsun bir peynir bile göndermiyorsun sitemleri çoğaldı,kardeşler arasında küskünlükler başladı.Menfaat ve çıkar ilişkileri nifak tohumlarını içlerine kadar düşürdüler.
Ama bir gerçek vardır ki evin temel direği baba idi, ne zaman ki baba öldü işte o ailenin temel direği yıkıldı bunun farkına bile varamadılar, böylece sevgi ve saygıda yok olmaya başladı.
Aynı olayı canlı olarak yaşayan insanlar üzülseler bile hatalı olmalarına rağmen haklı gibi ölümlü dünyada kalp kırmaya devam etmeleri ise anlaşılır gibi değil.
Şimdi bazı kişilerin yeniden köylere dönme hazırlığı içinde olduklarını görüyoruz,ama bazı şeyleri unuttukları yine belli,o evdekiler sabah ezanı ile kalkıp hayvanlara yemmi verecekler,tarlaya gidip çapa yapabilecekler mi,akşam dizisini seyretmeden saat 12 de yatıp sabah 5 de kalkabilecekler mi,şehir hayatından kopup tekrar köy hayatına dönebilecekler mi bunu önce düşünmeleri gerekir eğer bunları yaparız diyorlar işte o zaman hayata yeniden merhaba diyecekleri kesin doğal ortamda yaşayarak ciğerlerinde kirli havayı atıp temiz hava ile yer değiştirmelerinin keyfini yaşayacakları kesin dilerim yeni yaşantı tüm insanlarımıza mutluluk getirir inşallah.
