Bazen hep düşünürüm birisini aklımdan çıkaramadığımda, onun da beni düşündüğünü düşlemişimdir hep.
Bir deniz kıyısında veya piknik yerinde oturup ta kendimle muhakemeye girdiğin zaman yaptığım öz eleştiri yapabildim ve ben neden bu kadar yanlışı yaptım diye de yanlışım varsa düzeltme imkanımı da görebilme şansını da yakalamış olurdum.
Bazen yalnızlık ilaç gibidir, Kimse olmaz yanında yaşantın özgürlüğün başlangıcıdır. Unutmayalım ki en güçlü insanlar genellikle yalnız olanlardır. Yalnız olmak zayıf olmak demek değildir. Hak ettiğiniz şeyi bekleyecek kadar güçlüsünüz demektir. Bir insan en olmadık şeylere dahi gülebiliyorsa yalnızdır. Dilin söylediği kötü söz aklın yalnızlığı mıdır yoksa gözlerin akmadığı bir hüzün, yanakların yalnızlığı mıdır, karar vermek çok zordur.
Diğer bir açıdan değerlendirdiğimiz zaman yalnızlık, kahve gibidir, koyu ve neşeli. Kırk yıllık bir hatıradır. Biri olmalı varlığını daima bildiğin, kendini güvende hissettiğin. gerçek arkadaşı olmamak, yalnızlığın en kötüsüdür. İyi bir arkadaşı olanın aynaya ihtiyacı yoktur. Dostluk illa yan yana diz dize olmak değildir. Asıl can cana kalp kalbe olmaktır. Kilometrelerce uzaklıklara gizlenmiş olsa da dostluğumuz aynı gökyüzünü paylaştığımız sürece dostuz.
Bir diğer yandan da yalnızlık, dostlarını tanımaktır. Çünkü hata yaptığım gün, anlarım ki, dostun olmamıştır. Yalnızlık her ne kadar acı verse de, mutsuz bir beraberliğin verdiği acıdan çok daha iyidir. Elinizde bir kağıt, mum ışığında birkaç mısra karalamak için uğraşıyorsanız, asil bir yalnızlığınız var demektir. En büyük dostumdur yalnızlığım. İki yüzlü insanların çirkefliğini, vefasızlığın her türlüsünü, yalnızlığıma sarılıp izlerim bir köşeden. Görürüm ki dost diye yaklaştıkları halde, karakter olarak beter olanlar var ölümden. Eğer farklıysan, yalnızlığa mahkum oluyorsun.
Can dostlarımızdan ümidi kesebilirsiniz belki ama can dostlarıyla irtibatı kesmek güçtür. Dostlar vardır “keşkelerle” seni boğdurur ama öyle dostlar vardır ki; “iyi ki varsın” ile gözlerini doldurur. İnsan hiçbir zaman büsbütün yalnız değildir dünyada. En kötü durumda, bir çocuğu, bir delikanlıyı ve zamanla olgun bir adamı, yani kendisinin eski bir halini bulur yanında. Dost yalakalık yapmaz, lafı dolandırmaz, diplomasi falan bilmez, çat diye söyler meramını, sözünü sakınmaz. Onun iltifat, siteminde sevgi saklıdır. Ağladığında, diz çöktüğünde, yanında başka bir diz yoksa dünyanın hiçbir anlamı yoktur artık.
Yalnızım diye üzülmüyorum. Çünkü biliyorum; yalnız insanın ihanet edeni de olmaz. Aslında benimki yalnızlık değil, tahammülsüzlüktür. Yalnızlık ne kadar iyi olabilir ki? Yalnız olduğunuzu paylaşmak için bile birine ihtiyacınız vardır. Kimse beni üzgünken görmeyi beklemesin. Ben ‘hayırlısı değilmiş’ deyip mutlu olmayı bilenlerdenim. Her insan bir gün mutlaka yalnızlığına terk edilecek, bu yeryüzünde de olabilir, toprak altında da. Öyle ya da böyle her hikayede bir başlangıç olmak zorundadır, sonu yalnızlık olsa da.
