“Bazı aşklar, yaşanmaz…
Sadece içimizde susarak büyür;
sonra bir ömür içimizden eksilerek ölür.”
Ben seni,
cam kenarında unuttuğum bir çığlık gibi sevdim.
Sesim içimde küflenmişti,
adını her andığımda
dilim pas tuttu.
Ağzımda gül değil,
kurumuş yıldız tozları vardı
öyle sessizdiler ki
beni sevmediğini onlar fısıldadı.
Kalbim bir taş değildi,
seninle tanıştığında
betona gömülmüş bir papatya gibi
açmayı unuttu.
Sen gülümseyince,
dünyanın bütün dilsizleri şarkı söyler sandım.
Bilmiyordum:
gülüşün her yere yakışıyor,
bir tek bana uğramıyordu.
ben seni yağmura sığınmış bir gölge gibi sevdim.
Sen başka bir tende gün ışığına çıktın,
ben başka bir karanlıkta
kendimi kaybettim.
Senin için susmak,
bağırmaktan daha gür bir yıkımdı.
Ve ben
her sabah, seninle uyanmayan bir sabaha
bir ömrü gömdüm.
Seni unutmaya çalışmak,
kendi ismimi silmeye çalışmak gibi
olmaz.
Senin adın içime kazılıydı
bir şairin mezar taşına kazıdığı son cümle gibi:
“Burada bir sevda susarak gömüldü.”
Ben seni,
hiçbir mevsime sığamayan
bir ömrün tam ortasında
bitmeyeceğini bile bile
son satıra kadar yazdım.
Ve hâlâ…
sen bilmesen de
birilerinin gözleri
senin adını ağlıyor.
Bir fotoğrafta gözlerinin yansımasına rastladım geçenlerde,
bir yabancının gülümsemesine gizlenmişti gözlerin
ben tanıdım.
İnsan sevdiğini
kırk yıl sonra bile körken tanır,
çünkü özlem kokar…
Bir başka ömrün ihtimali oldun.
Olmadığın her ihtimal için
bin kere öldüm.
Bir gün, bir başka omuzda dinlenirken kalbin,
belki yorgun bir rüzgâr gibi geçer içinden adım
o an,
bir tek sus…
benimle hiç konuşmadığın gibi.
Geceye emanet ettim sana dair ne varsa,
karanlık bile taşıyamadı yükünü.
Kuşlar susuyor, rüzgâr dönmüyor,
sanki seninle beraber göç etti yön duygusu bile.
Adın, boğazımda taş gibi,
Ne söylenebiliyor, ne yutuluyor.
Aklımda hâlâ o ihtimal:
“Belki de…”
Kalbim artık biliyor,
Belkiler mezarlığında çiçek yetişmez.
Sana şiir değil bu,
Sana bir suskunluk mezarlığı.
Mezar taşında adın yok belki ama
ben her gece adını ağzımda mühür gibi taşıyorum.
Sahi,
Sevmek nasıl bir intihar ki
Öldüreni yüceltiyor,
Kalanı küle çeviriyor?
Sonsuzluk seninle başlamadı ama
seninle bitti.
Ve ben şimdi,
bir ihtimalin mezar taşına
adımı yazıyorum.
“Ben seni değil…
Seninle kuramadığım hayatı özledim.
Ve ne zaman seni unuttum sansam,
bir şarkı, bir rüya, bir bakış
gelip yerime seni hatırlıyor.”
