Bir Odada Kalan Ömürler.. Evlerin kapıları kapanınca, insanların içi de kapanırmış meğer.Bir kapı bir gün “son kez” kapanır ve o ev, içindekiyle birlikte unutulmaya başlarmış.Zaman, dışarıda akıp giderken içeride biriken yalnızlık ağırlaşır, duvarlara siner.İşte bu, hayatın unuttuğu kapılardan biriydi. Ve...
Devamını Oku“Biz Bu Ülkede Korkunun Gölgesinde Değil, Birbirimizin Işığında Yaşıyoruz” Son yıllarda bu memlekette insanın içine çöken bir ağırlık var…Sanki her sokağın, her apartmanın merdiven aralığının, her mutfağın buğulu camının arkasında görünmez bir keder duruyor.Ama kimse tam adını koyamıyor; koymak da...
Devamını OkuArtık herkes seviyor, ama sevgi değil; üstünlük, haklı çıkma, kendi egosunu tatmin etme peşinde.Kimse karşısındakini anlamak istemiyor, herkes sadece “beni duydunuz mu?” diye bağırıyor.Ve işte burada, insanın en kırılgan yanı ortaya çıkıyor: birinin en kıymetlisi olmayı istemek, ama artık kimse gerçek anlamda...
Devamını Okuazı evler vardır, insan oradan bir kez geçti mi, kokusu aklının bir köşesine siner. Taze pişmiş yufkanın buğusu, bahçede kuruyan çamaşırların güneşte kavrulmuş kokusu, yandaki evden gelen taze demlenmiş çayın davetkâr buğusu… İşte bizim mahallemiz, işte bizim hayatımız, işte bizim...
Devamını OkuEy Büyük Önder, Mustafa Kemal Atatürk;Bugün diye anıyoruz seni ama biz biliyoruz ki anmak bir ritüelden öte bir sorumluluktur. Sana duyduğumuz minnet bir kelimeyle bitecek kadar küçük; çünkü bir milletin kaderine yön veren adımların izi nesiller boyu sürer. Sen, karanlığın...
Devamını OkuArtık herkes seviyor, ama sevgi değil; üstünlük, haklı çıkma, kendi egosunu tatmin etme peşinde.Kimse karşısındakini anlamak istemiyor, herkes sadece “beni duydunuz mu?” diye bağırıyor.Ve işte burada, insanın en kırılgan yanı ortaya çıkıyor: birinin en kıymetlisi olmayı istemek, ama artık kimse gerçek anlamda...
Devamını OkuAhhh sevgili,kahrolası hayalleriminarka kapısında yakalandım çocukluğuma;gözlerinde annemin gülüşü,kasımın ayazında unuttuğum babamın sesi…gecenin koynunda oynaşan zemheri,hasretin paslı sarkacına tünemiş umutlardabir ömür aradım kendimiYine yoksun, yoksun bir bilsenkimselere söyleyemediğim,içimde demlenen hasretler var;nedendir bilmem, herkesin kırıklarıhep kendini kanatır derlerkanıyorumben bir çocukluğuma sahip çıkamadımbir de anne masalıyla büyürken,hayallerimden bir kıymık gibi batar dertler...
Devamını OkuSusarak ve son defa bakıyorum gözlerine,bir aşk öyküsünün son paragrafındayım.Gecikmiş bir vedanın ağırlığıylaçocukların şarkısını fısıldıyorum içimde,köy yolunda açmış nergisler gibiumutsuz ama hâlâ kokusunu bırakıyor sevdam. Kapat gözlerini, sevgili…Özlemine bir çay demledim,şekerini çocukluğumdan kattım,ama acısını karıştırmaya elim varmadı.Heybemde taşıdığımtüm suskunlukları kundaklıyorum.Bahar giymiş zemherileri sarıp sarmalıyor,bir şiirin...
Devamını Oku“O zamanlar psikolog yoktu, ama annelerin bir bakışı bütün duygusal düğümleri çözerdi.” Eskiden çocuk olmak başka bir disiplindi; bir nevi sokakta, komşunun gölgesinde, annenin bakışında yetişilen açık hava üniversitesiydi.Bir çocuğun duygusuna teşhis koyulmazdı. Küsersen “Geçer birazdan,” üzülürsen “karnın aç ya, ondandır” denirdi.Kendini yalnız...
Devamını OkuBazı evler vardır, insan oradan bir kez geçti mi, kokusu aklının bir köşesine siner. Taze pişmiş yufkanın buğusu, bahçede kuruyan çamaşırların güneşte kavrulmuş kokusu, yandaki evden gelen taze demlenmiş çayın davetkâr buğusu… İşte bizim mahallemiz, işte bizim hayatımız, işte bizim...
Devamını Oku
