Yürekteki kirden arınamadan;
Anladım ki, adam olunmuyormuş!
Gıybetten, kibirden korunamadan;
Anladım ki, adam olunmuyormuş!
Ne heybet yetermiş, ne de bir beden.
Kötü insan olur. Her dem kin güden!
Eşine, dostuna gülümsemeden,
Anladım ki, adam olunmuyormuş!
Demek ki, cinsiyet değilmiş olay.
Erdemli olmaksa, hiç değil kolay!
Kendin çok şey sanıp, ederek alay,
Anladım ki, adam olunmuyormuş!
Hısım, akrabayı hakir görerek,
Gücü yettiğince, defter dürerek,
İnsanlık atını, terse sürerek,
Anladım ki, adam olunmuyormuş!
Yetmezmiş insana bir beden, bir ruh!
Yürek kirli ise, olunmaz ki şuh!
Yaşamın içinde varken bu güruh,
Anladım ki adam olunmuyormuş!
Postu serip gitmiş, birden sanala.
Gözleri kayarken bin bir kanala,
Nerde kötülük var, koşar dört nala.
Anladım ki, adam oluşmuyormuş!
Namus deyip durur, aklı karışık.
Sevgiden anlamaz, kinle barışık.
Yıllardır bakarım, yokken bir ışık;
Anladım ki, adam olunmuyormuş!
Efendiyi, beyi göremezsiniz.
Bu işin sırrına eremezsiniz.
Yok ise, yürekte veremezsiniz.
Anladım ki, adam olunmuyormuş!
Peri’yim, sözümü söyledim işte;
Saklamam bir şeyi, sahte gülüşte!
Belirsizse yerin, bacı, kardeşte;
Anladım ki, adam olunmuyormuş!..
