Biliyor musun,
içimde her gece ölen bir umut var,
ve sabah olmuyor hiçbir dua ardınca.
Aynaya değil,
gölgeme bile yabancılaştım artık.
Sesim değişti,
gülüşümde un ufak bir hicran tortusu,
dokunduğum her anı,
elimde parçalanıyor.
Kendimi teselli ettiğim masallar
çoktan küle döndü.
Güvendiğim omuzlar
meğer benim en çok ağırlığımı tartan terazilermiş.
Ve ben,
ihanetin tırnak izlerini
yastığımda ilmek ilmek hissederken,
her gece içimde bir kadın
susmayı öğreniyor.
Aşk diyorlardı bir zaman,
Sevdikleriniz için en iyi hediyeler
şimdi adı bile donmuş bir nehir gibi akmıyor dilimden.
Oysa hâlâ
bir fısıltı gibi var içimde:
“Ölürcesine seni seviyorum.”
Ve evet,
mavi bir mezarlığa gömdüğün kardelenleri gördüm ben.
Ben de
kırmızı bir gecede
beyazgüller yaktım,
yanmadılar.
Çünkü onlar da biliyordu:
Ağustos bazen üşütür,
özlem bazen iliklere işler,
ve bazen kadın
bütün soğuklara rağmen
ayakta kalır.
Kalmak zorundadır.
Çünkü göçmek,
yenilmek sayılır bu çağda.
Ama sen bil,
Yenilmeyen her kadın,
başka kadınların nefesidir.
Ve soruyorum göğe,
hangi dua dokunur bir kadının içinin karasına?
Hangi yıldız,
içinde yankılanan isyanı anlayabilir?
Ben hâlâ
yanlış masalların sus payıyım,
terk edilişin alfabetiğinde
sessiz harf gibiyim.
Konuşsam,
dilimden öfke dökülür;
susunca
gözlerimle şiir yazarım.
Bir kadının
göğsüne gömdüğü hayaller,
mezar taşı istemez.
Çünkü her unutuş,
bir diriliştir aslında.
Ben unutmuyorum,
ama yeniden yazıyorum kendimi.
Kendimle…
Ve belki de bu yüzden
bu gece
kırmızıdan korkmuyorum.
Biliyorum…
Sen maviye kardelenleri gömdün ya,
ben de o mezarın başına
beyaz bir gül bıraktım bu gece.
Ne solsun diye,
ne koksun diye…
Sadece
bir kadın bir başka kadının acısını
görsün diye.
