SekiZ dokuz yaşlarındaydı.Zekilik fışkıran kara gözlerini,sabahtan beri sahanlıkta güneşlenen kediye dilmişti.Sıkıntıdan patlıyordu sanki,ne demeye,annesi onu düğüne götürmeyip de,evde bırakıp gitmişti.Baharın bu güzel gününde,evde yapayalnızdı ve çekilmiyordu hiçbirşey….Birşeyler yapmalı ve çocuk gönlünü eğlemeliydi.Annesi,sıkıldıkça kırıp yesin diye,ceviz bırakmıştı.Kırıp yemeye başladı.Birden aklına müthiş bir fikir geldi.Yüzünde müzip bir gülümsemeyle,kediye döndü.Hem düşünüyor,hem de kıkır kıkır gülüyor,mahallede şen gülücükleri çınlıyordu.
Önce,tam ortalarından iki cevizi kırarak ayırdı,içlerini temizleyerek biraz kara sakız koydu ve güneşe dizdi.Sakız,yumuşak bir hal alınca,güneşte gevremiş ve mayışmış kediyi kucağına aldı.Zavallı kedinin hiç direnecek gücü yoktu zaten.Bizim küçük muzur,yavaşça ve dikkatlice,cevizleri kedinin patilerine geçirdi.Kedi önce olayın vehametinden birşey anlamadı ama daha sonra,patilerindeki sıcaklıkla,cereyana kapılmış gibi sıçrayıp,kendini yere attı ve atmasıyla birlikte,neye uğradığını bilemedi.Ceviz kabukları,zeminde öyle kayıyorlardı ki zavallıcık,bacaklarını bir araya getiremiyordu.Adım atamıyor,kaçamıyor,tırmanamıyor,göbeğini yerden kaldıramıyordu.Bizim bücür,kedinin yaptıklarını komik buluyor gülüyor gülüyor gülüyordu.Sonunda kedicik,öyle çabalamış ve yorulmuştu ki,ters olmuş,bir araya getiremediği bacaklarını,kendi haline bırakmış,nefesi hızlanmış,kalbi göğsünden fırlayıp çıkacakmış gibi,mırıltısı dış kapıdan duyulur olmuştu.İkisi de,yorgun ve bitkin uyuyakalmışlardı…
Büyük bir gürültü ve poposuna yediği terlikle,yerinden sıçradı.Uyku sersemliğiyle birşey anlamamıştı.Eyvahlar olsun annesi gelmişti ve olanlar olmuştu.O uyurken,kedi yeni bir mücadeleyle,cevizleri patilerinden ite,kaka zor bela çıkarmış ve annesinin,bahar temizliği sonrası tertemiz düzelttiği,beyaz sedirlerin,yastık örtülerinin üzerinde dolaşıp,heryeri kara sakız yapmış;güneşten kaçmış,efil efil serinlemekteymiş.Şırrak diye,üzerinden fırlayan terliklerden can havliye kaçıp ortadan kaybolmuş ve ortalık bizim küçük yaramaza kalmış,anneciği,yeri yerinden oynatmış,canına okumuştu…Annesi,düğünden eve misafir davet etmiş ama,gördüğü manzara karşısında,mahcup olmu,yerin dibine girmişti…
İnsanın,tüylerini diken diken eden bu son,büyüdüğünde çok güzel bir anı olacaktı.Bu güzel büyülü,muzip melek benim annem.Bu hayatta,bana huzur bahşeden,varlığıyla dünyamı aydınlatan tek gerçeğim.Doyumsuz anılarıyla büyüdüğüm annem…
Hiçbir mevsim,annem kadar güzel olmamıştır…Benim dört mevsimim can annem…
