Bir evin içinden geçtim
duvarlar annemin elleri kadar sıcak,
ama sesler hep aceleci.
Çaydanlığın buharında
kendime bir masal yazdım,
her yudumda
biraz daha büyüdüm.
Koltuklar ağırdı,
çünkü üstlerinde
yorgun akşamlar otururdu.
Babamın ceketi duvarda değil,
omzunda taşırdı kışı.
O gülümseyince
çamaşır ipinde serçeler öterdi sanki.
Ben mi?
Ben bir halının desenine gizlenmiş çocuktum.
Bazen bir kuş olurdu gözüm,
pencereden dışarı konardı.
Sonra dedem ölünce ,
kanatlarımı sobanın yanına astım,
sıcakta hayal kurmak daha kolaydı çünkü.
Dışarısı hep erkendi,
içerisi biraz eksik.
Ve her akşamüstü
bir tabak eksik dizilirdi sofraya.
Büyüdükçe
o boş tabakta kimin oturduğunu öğrendim:
Yoksunluk.
Bir evin içinden geçtim
ama hiçbir kapı dışarı açılmadı.
Sadece içime,
daha derine,
daha suskun bir odada
kendimi bulana kadar.
Ve şimdi…
o evin çatısından şiir damlıyor geceye.
Bir çocuk hâlâ pencereye oturmuş,
hayal kuruyor.
Ben büyüdüm ama o kalıyor,
çünkü bazı çocuklar
hiç çıkmaz evden,
biz büyüyünce de
şiire dönüşürler sessizce.
Ve bir ses,
annemin dikiş makinesinden düşen iplik gibi
zamana dolanırdı.
“Usulca konuş kızım,” derdi,
“mutfak bıçak gibidir,
ekmek keser ama kalbi de çizer fark etmeden.”
Ben o sesi,
sarmaşık gibi sardım cümlelerime.
İçimi söken her soruya
bir anne cevabı aradım:
“Sana bir şey olmasın yeter…”
Kapının arkasında dizilmiş terlikler vardı,
her biri bir adım eksik,
her biri bir gidişin tanığı.
Ben o terliklerden birini seçtim
ve hiçbir yere gitmeden
hayatın içinde yürümeyi öğrendim.
Bakkal defteri kapanmadan önceki son gün gibiydik:
Her şey eksikti ama umut
hep küçük bir “yarın” kadar fazlaydı.
Dışarıda sokak lambaları
içeride yanan sobayı kıskanırdı.
Çünkü biz,
kırık dökük eşyalarla
bütün bir sevgiyi kurmuştuk masanın üstüne.
Ve bazen,
hiç kimsenin duymadığı bir şarkıyı
annem gözleriyle söylerdi bana.
O şarkı hâlâ kulağımda:
“Gitme…
büyüme…
çok da üzülme kızım.”
