Bir mendil düştü çocukluğumun cebinden,
Annem kokuyordu…
Kimi zaman aç kaldığımda
Kimi zamansevgiye doyduğumda
Hep oradaydı:
Avuç içi kadar umut,
Kenarında mor iplikten dua…
Kendimden geçtim bir sabah vakti,
gökyüzü benden daha suskundu.
Annemin omzundan düşen yorgunluğu
yerden alıp cebime koydum.
O an anladım,
bazı yükler valize değil, yüreğe sığar.
Babam?
Sesinde kaldı en çok özlediğim sessizlik.
Bir hıçkırık gibi asılı kaldı yıllarca
Kapı eşiğinde unutulmuş ayakkabılar gibi.
Hiç giyilmedi ama
Hiç de gitmedi…
Babamdan kalan tek miras
bir şapka ve
bir gülümsemeye yarım kalmış dua.
En çok da vedaların susturduğu
bir çift göz saklı içimde.
Onlarla bakıyorum zamana.
Sevda mı?
O, annemin gençliğine benziyordu biraz,
Yorgun ama inadına dimdik.
Bazen bir türküde denk geldim ona,
Bazen sokağın başında dönen çamaşır iplerinde,
Ama en çok
Yalnız yürürken tuttu elimden.
Çocukluk…
Yırtık cepli elbisemde
Hep bir şey eksikti.
Ama her eksik,
Beni biraz daha şiire yaklaştırdı.
Ben sustum, kelimeler konuştu.
Ben ağladım, gökyüzü sustu.
Küçüktüm.
Büyümek bana değil,
kardeşlerime verilmiş bir görevdi sanki.
Ben oyuncak yerine
sabır taşıdım ceplerimde.
Bir gecede büyüdüm,
bir ninninin kıyısında.
Ayna tutmaya çalıştım
annemin ellerine.
Her çizgide
bir hayat, bir ihmal, bir sevda…
Ve her çizgide
beni tekrar doğuran
bir kadın vardı.
Kırıldım.
Ama parça parça değil,
bütünüyle sustum.
Çünkü kelimeler
herkesin ağzında o kadar ucuzken,
ben sessizliğin yüksek lisansını yaptım.
Şimdi
göğsümde taşıdığım her yara
bir yıldız gibi parlıyor geceme.
Ve sen soruyorsun ya hani:
“Nasıl ayakta kaldın?”
Ben kendimden geçerken
şiir beni buldu.
Ve artık her dizede
biraz daha sen oldum…
