“Her sabah seni uyanmaya ikna ediyorum,
çünkü sen sustuğunda zaman da donuyor…”
Senin sessizliğinle başlıyor sabah,
bir yastığın kıvrımında unutulmuş dualar gibi
usulca kıpırdıyor zaman.
Sol kolun bir çiçek gibi düşmüşken yanına,
kalbin hâlâ ellerimi arıyor uykunun aralığında.
Ben seni ilk defa,
bir yürüyüşün yarım kalmış adımında buldum.
Yokuş aşağı yuvarlanan bir kaderin
uçurum kenarına tutunmuş sevdasıydın sen.
Adın ağızlarda suskunlukla,
benim içimde bir tufanla anılıyordu.
Evimizin duvarları,
dudaklarımdan sarkan cümlelerin mezarlığı şimdi.
Bir çorbanın buğusuna sakladım sana söyleyemediklerimi,
bir mendilin köşesine düğümledim ömrümüzü.
Her “iyi misin?” sorusu,
gözlerinden taşan bir nehir gibi akıyor içime.
Biliyor musun,
sana her baktığımda
kırık bir saate kan veriyorum sanki.
Zaman yine yürüsün,
bir gün adını yeniden okusun diye dilim.
Ellerin artık bir rüyanın kıyısında geziniyor,
fakat avuç içlerinde hâlâ bir bahar kokusu var.
Konuşamasan da,
gözbebeklerinde yüzüme çarpan binlerce şiir var.
Beni her sabah susarak sevmeyi seçişin,
dünyanın en gürültülü “seni seviyorum”u belki de.
Bir ömrün yükünü taşıyan sırtında
eğilmediğin her an için
yıldızlara selam duruyorum.
bir şairin kaleminde eğrilmeyen bir kelimesin artık,
bir annenin duası,
bir eşin gözyaşıyla yıkanmış alnı,
bir çocuğun sarıldığı umut kadar saf ve sağlam.
Ve ben…
her susuşunda biraz daha büyüyen bir aşkın
şafağında nöbet tutuyorum.
Gecenin ellerini yüzüne sürdüğün anlarda
içimde seninle konuşan bir hayat var hâlâ.
Eğer bir gün
bu dünyadan geçip gidersen usulca,
bilsin herkes ki;
bir kadının duasıydı seni yaşatan,
bir adamın susuşuydu ona cenneti anlatan.
“Göğsümde zamana direnen adama ve eğilmeden yürüyen tüm yüreklere…”
