Bazen hayat, saniyeler içinde değişir. Bir bakarsın, yıllarca gördüğün insanla son görüşmendir o, belki bir gülüş, belki bir bakış. Ama ne zaman geçer, ne zaman biter, bilmezsin. İnsan hep bir arayışta… Gerçek arayış da belki işte bu; kaybettiğin şeyin kıymetini bilmek.
Bir gün, gözlerimdeki yorgunlukla, “Bütün bu izleri neden taşıyorum?” diye düşünürken buluyorum kendimi. Her yaşadığım acının, her kaybın, her başlangıcın ardında bir anlam var. Hani derler ya, “Zaman her şeyin ilacıdır,” ama aslında zaman sadece… zaman, geçip giden bir nehir gibi. Asıl iyileştiren şey, zamanla öğrendiğin o derin içsel huzur. Zamanı beklemek değil, zamanla birlikte şekillenen seni kabul edebilmek.
Bazen hayatta, küçük bir anı öyle kıymetli hale gelir ki, yıllarca içinde saklarsın. O anı, bir çocuğun gülüşü gibi saf, bir düş gibi hafif… Sadece bir hatıra değil, o an senin ruhunu sarar, sana yol gösterir. Ve sonra başka bir an gelir, kaybettiğin birini düşünürsün. Düşünürken aklında kalır, “Onunla paylaşamadığım daha çok şey vardı,” derken, birden fark edersin ki, gerçek kayıp değil, geride kalanlardır.
Hayat, hepimiz için kısa. Ama kısa olmasının anlamı, onu dolu dolu yaşamak. Bir zamanlar, “Bunu yapamam, buna cesaretim yok” dediğim çok şey vardı. Ama sonra bir gün baktım, cesaretten önce tek yapmam gereken şey, bir adım atmakmış. Çünkü bazen, en büyük adım, harekete geçmek için kendine inanmaktan ibaret.
İçimde bir yerlerde, hiç beklemediğim bir anda, derin bir sessizlikle fark ettim: İnsan en çok, o zor anlarda büyür. O dar, karanlık koridorlarda, her şeyin belirsiz olduğu anlarda… Ne zaman umudum tükenmiş gibi hissetsem, aslında sadece büyümem gereken noktaya gelmişim. Ne kadar zor olsa da, her yaşadığımız şey, bizi biz yapan birer parça.
İşte o yüzden, her şeyin bir kıymeti var. Belki biz fark etmiyoruz ama her bir yaşanmışlık, her gözyaşı, her gülüş, birer iz bırakıyor. Bir gün geriye dönüp bakınca, bunların hepsini topladığında, seni sen yapan o yolculuğun derinliğini hissediyorsun.
Ve belki de en önemlisi, gerçek anlamı bulabilmek için insanın içindeki gücü tanıması gerekiyor. Kendi içindeki ışığı, karanlıkla yüzleşip fark edebilmek… Çünkü hiç kimse tek başına bu yolculuğa çıkmaz. Bazen insanlar, bazen anılar, bazen de doğa seni yönlendirir. Sadece dikkatini vermen gerek.
Hayat, sonsuz bir yolculuk. Her adım bir ders, her nefes bir başlangıç. Ve hepimizin bilmesi gereken bir şey var: Bir gün, her şey geriye dönüşe dönüşür. Ama bir şey değişmez: Yola çıktığın her an, seni daha da güçlü kılar.
