“Bazı günler vardır… takvim yapraklarında sıradan görünür, ama insanın içinde sessizce çiçek açar.”
Bugün,
kimselere haber vermeden,
göğsümde küçük bir şölen kurdum.
Ne davetiye var ne pasta,
sadece ben ve içimdeki sessiz çocuk,
el ele oturduk,
göz göze gülümsedik.
Rüzgâr pencerenin perdesini hafifçe araladı.
Dışarıda gökyüzü,
bir yerlerden sakince “iyi ki” diyordu.
Çiçekler başını kaldırmış,
dallarına düşen ışığı paylaşmaya çalışıyordu.
Geçmiş yıllar omzumda uyuyan yorgun kuşlar gibi,
kırık kanatlarını dinlendiriyor.
Ben onları ürkütmeden,
yavaşça kalbimin bahçesine indiriyorum.
Kimi anılar susuyor,
kimi gözlerime bakıp tebessüm ediyor.
Hepsine yer var,
çünkü hepsi benden bir parça.
Yolda öğrendim;
güzellik, kusursuz olanda değil,
yarayı sarabilende gizli.
Sevgi, gürültülü alkışlarda değil,
bir omza yaslanıp sessizce kalabilende.
Mutluluk, büyük mucizelerde değil,
ufacık bir çayın buharında,
balkona konan serçenin bakışında saklı.
Bugün kalbim yeni bir sayfa açtı,
üzerine inci taneleri gibi umutlar serptim.
Bir köşesine “devam” yazdım,
çünkü vazgeçmek bana hiç yakışmadı.
Biliyorum,
her kışın içinde bir tomurcuk uyur
ve doğru zamanı bekler.
Benim tomurcuğum da
bugün, tam burada,
sessizce gözlerini açtı.
Güneş bana bakıp hafifçe gülümsedi.
“Sen,” dedi,
“tüm soğuklara rağmen hâlâ ısınıyorsun.”
Ve ben anladım ki,
gizli baharım artık benden ayrı değil.
“Yaş almak değil, hâlâ filiz verebilmek… işte gerçek kutlama bu.”
