Deliliğin eşiğinde değilim artık, tam ortasındayım.
Bir gün batımı var önümde; kızıl bir yara gibi açılıyor gökyüzünün teninde. Gözlerime sızan o ateş rengi, içimde bin yıllık suskunlukları uyandırıyor. İnsan bazen, akşamüstünün o ağırbaşlı sükûnetinde, kalbinin ne kadar kırık olduğunu fark eder. Ve kırık kalbin cam parçaları, göğün lacivertine yansır.
Benim akşamüstlerim hep çılgındır.
Bazen bir tramvayın demir raylarına takılır, bazen bir çocuğun unutulmuş kahkahasında asılı kalır. Ama en çok, dağların arasından süzülen o kızıl şeritte deliririm. Çünkü gün batımı bana hep ölümü hatırlatır; ölümü ve yeniden doğmayı. Sanki güneş batarken, içimde bir çağ kapanır, başka bir çağın kapısı aralanır.
O anlarda aklımı kaybederim.
Sessizliğe dokunmak isterim, ama ellerim titrer. Dalgaların kıyıya vururken çıkardığı ses, içimdeki bütün sırları açık eder. “Saklama,” der deniz. “Saklama, sen de bat benimle.”
Gün ölürken, ben aşka yeniden doğarım.
Çünkü aşk da tıpkı gün batımı gibi, hep ölerek başlar. Önce gözlerini yakar, sonra kalbini kızıl bir isyanla kavurur. Ve ardından, geceyi kabullenmek zorunda bırakır seni. Bir bakarsın, ellerinde hiçbir şey yoktur; sadece kızıllığın küllerinden doğmuş bir umut kalmıştır.
Karanlık çökünce, pencerelerde kalın perdeler kapanır. İnsanlar evlerine çekilir, şehir susar. Ama ben… ben hep sokak lambalarının altında kalırım. O sarı ışıkların altında, günün ölümünü beklerim. Çünkü bilirim: Her bitiş, bana bir sır daha öğretir. Her akşamüstü, içimde başka bir yarayı sarar.
Ve biliyorum…
Bir gün sen geleceksin.
Gün batımının en kızıl yerinden yürüyerek bana doğru geleceksin.
Elinde hiçbir şey olmayacak; sadece akşamüstünün hırçın güzelliğiyle süslenmiş yüzün.
Ve ben, deliliğimin bütün yorgunluğuyla sana bakacağım.
Diyeceğim ki:
“Hoş geldin. Günün ölümüne, aşkın doğumuna hoş geldin.”
