Bir zamanlar kaybolmuş bir harita buldum,
Ve o harita,
Beni içime doğru götürdü.
İçimdeki denizlere,
Bütün dalgaların birbirini kucakladığı,
O saklı koylara…
Ve ben,
Yolculuğumda kendimle tanıştım.
Yol,
Bazen bir nehir gibi akıp gitti,
Bazen bir orman gibi sıklaştı,
Ama her seferinde,
Bir adım daha atmamı sağladı.
Adım atarken bile,
Ayağım yere basmadan yükseldi.
İçimde,
Bir çiçek henüz tomurcuklanıyordu,
Ve o çiçek,
Beni büyütmek için açmaya başladı.
Her yaprağı,
Bir düşünün göğsümde yankı bulduğu yerdi.
İçimde büyüyen çiçek,
Bir yoldan çok daha fazlasıydı.
O çiçek,
Beni yönlendiren bir yıldız gibi,
Gecenin karanlığında yolumu aydınlatıyordu.
Ve her açan çiçek,
Her derin nefes,
Beni bir parça daha özgürleştiriyordu.
Bir ara,
Kendimle yürüdüm,
Ve bir yansıma gördüm
O yansıma,
Bir zamanlar kaybettiğim bir parçamı taşıyordu.
Ve o parça,
Bir hayalet gibi seslendi bana.
“Beni bulmalısın,” dedi.
Ve ben,
Kendi yolumun izinden gitmeye başladım,
Bazen yoruldum,
Bazen korktum,
Ama her seferinde,
Beni bekleyen bir keşif vardı.
İçsel yolculuk,
Bazen ağır bir yük gibiydi,
Ve her taşıdığım yük,
Bir eski yarayı iyileştirdi.
Bir yara,
İçindeki sancıyı şifaya dönüştüren
Bir mürekkep gibi.
Ve her iz,
Bir anlam kazandı,
Beni yeniden tanıttı.
Kendime yaptığım bu yolculukta,
Her adım,
Bir içsel sükunete dönüştü.
Bir dağ vardı içimde,
O dağ,
Beni her adımda test ediyordu.
Ama her tırmandığım kayada,
Bir güç buldum.
Ve dağın zirvesine ulaştım.
Ve orada,
Bir manzara gördüm;
Her şey,
Bir bütünün parçasıydı.
Bir denizin ortasında,
Bütün okyanusları birleştiren bir ada gibi.
Ve orada,
Kendimi tam olarak buldum.
İçsel yolculuğumun sonunda,
Bir hazine buldum,
O hazine,
Benim içimdeki sonsuzluktu.
Ve ben,
O hazineyi her adımda taşıdım,
Her adımda büyüdüm,
Ve her adımda,
İçimdeki en derin bilgelik uyanmaya başladı.
