Acılar içime mekan kurunca
Adımı sordular bilemedim ben
Her şey altüst olup zaman durunca
Hep şerre yordular dilemedim ben
Kimler ağlıyordu kim idi gülen
Nereye gitmişti o gönül çelen
Gözümde yaş oldu aklıma gelen
Damla gözyaşımı silemedim ben
Yürekle birlikte kavruluverdim
Sarı yaprak gibi savruluverdim
Bir kuytu köşeye kıvrılıverdim
Kendimi aradım bulamadım ben
Bunu anlamadı yüzüme bakan
Belki yanımdaydı canımı yakan
Deli bir ırmaktım delice akan
Kendimi deryaya salamadım ben
Kader mi kötüydü, ben mi kadersiz
Yaşamak isterdim gamsız kedersiz
Olamaz dostlarım derdim edersiz
Neden o noktada olamadım ben
Birden bire geldi bu büyük acı
Sevenlerim oldu birden duacı
Benimle ağlarken hep kardeş bacı
Hiç ağız dolusu gülemedim ben
Halimi anlattım, çok şükür geçti
Yaşam kurban diye Peri’yi seçti !
Mevlam yaşa deyip bir ömür biçti
Bir türlü kendime gelemedim ben
