Kimse anlamıyor,
bir insanın gözyaşını gözlerinden önce kalbi taşır.
O yüzden,
gülümsemem hep eksik bir harf gibi
yarım kalıyor dudak kenarımda.
Kimse anlamıyor,
bir kadının suskunluğu,
bağırmaktan daha çok sarsar duvarları.
Ben sustukça, içimde bin kelime
toprak altında filizleniyor ama çiçek açamıyor.
Turkuaz düşlerim var benim,
ellerimle ördüğüm , kimse görmese de.
Bir sahil kenarı,
sorgusuz bir kahkaha,
“Bugün kendin için ne yaptın?” sorusuna cevapsız bir gün daha.
Kimse anlamıyor,
özgürlük bazen sadece bir şey istemek değil,
onu dilediğin gibi yapabilmek.
Ve yargılanmamak,
başın dikken utanmamak…
Bir ses var içimde,
ben duymamazlıktan geliyorum bazen,
çünkü umut…
çok yordu beni.
O ses hâlâ fısıldıyor:
“Her şey çok güzel olacak.”
Ben inanmıyorum ama o beni bırakmıyor.
İçimde benden daha cesur bir şey var
belki adı şiir,
Şiir kitabı
belki adı Peri…
Kimse anlamıyor
ve belki bu yüzden
en çok yazdıklarım anlaşılıyor…
Kimse bilmiyor,
gecenin en sessiz yerinde
bir kadın, turkuaz renge sarılı düşlerini
bardaktan taşan yalnızlıkla demliyor.
Her bir yudumda biraz daha eksiliyor,
biraz daha tamamlanıyor.
Penceremin önünde eski bir rüzgâr oturuyor,
çocukluğuma benzeyen bir serinlikte
annemin sesini duyuyorum gibi oluyor
sarı defterde unutulmuş bir ninni gibi,
yarıda kesiliyor anı.
Kimse görmüyor,
ben bazen konuşmaktan yorulmuş bir çiçeğim,
gölgede kalmışım, hâlâ suya susamışım.
Kökümden bir çığlık büyüyor,
toprağın altında bir başkaldırı gibi…
Biri dokunsa,
elimde tutamadığım bütün harfler
dağılıp yere düşecek,
bir şiir mezarlığına dönüşecek odam.
Şiir kitabı
Yine de,
topladığım her harf
yüreğimin aynasına dönüyor.
Kimse anlamıyor,
çünkü ben bazen sadece bakışlarımla konuşuyorum,
o bakışlar ki,
çürümüş sevgilerin kalıntılarını
göz bebeklerimin kenarından sızdırıyor…
Ben hiç yaşamadığım özgürlüğün yasını tutuyorum,
sanki bir gün
ellerimi açsam gökyüzü beni anlayacakmış gibi,
bulutları bir anne gibi kucaklayacakmış gibi hissediyorum.
Ve evet,
benim şiirim hâlâ tamam değil.
Çünkü içimdeki o küçük ses hâlâ fısıldıyor:
“Kendin olmayı geç de olsa başaracaksın.”
“Ve kimse anlamıyor ya…
en çok da bu öldürüyor insanı,
yaşarken.”
