Bir dağ vardı…
Her sabah göğsünden duman tüten,
Her akşam yıldızları göğsüne seren…
Ve o dağın yamacında,
Bir turna vardı:
Kınalı.
Suskun.
Ve vakur.
Kuşlar yuva yaparken bahara,
O, rüzgârın en sert estiği kaya başına kurmuştu yalnızlığını.
Çünkü doğduğu günden beri
“Sen büyüksün,” demişlerdi.
Büyümek, önce sevinci yutmakla başlardı bu dağda.
İlk çığlığı umutmuş,
İlk gülüşü elden alınmış.
Adına bayram kurulan o bebek,
Hayatın yükünü
Omzunda taşımış
Daha kendi gölgesine bile sığınamadan.
Kınası vardı kanadında,
Ne düğün gördü o turna,
Ne de düşüne bir halay indi.
Bir ömrü
Sırtında taş gibi taşıdı,
Bir gülü
Yüreğine diken gibi bastı.
Kâfir gözler değdi
En çok da sevdiklerinden.
İhanet bir çığlık gibi indi yüreğine.
O yenilmedi.
Yıkılmadı.
Gök yere inse bile
Kanadını katlamadı.
Uçtu.
Sessizce ,iz bıraka bıraka…
Bil ki,
Her sabah bir dağın yamacında
Güneşi kanatlarıyla dürten bir turna varsa,
O hâlâ umut eder.
Ve her gece
Aynı yıldızın altında
Bir dua gibi süzülürken
Adını haykırmaz.
Yüreği bin isimle atar.
O kınalı turna
Bir gün
Gecenin en sessiz yerinde
Göklerin dilsizliğini yararak
Kendi sesini duyurdu:
“Ben buradayım!”
Kimsenin duymadığı,
Herkesin içinde bir yerleri sızlatan
Bir çığlıktı bu.
Çünkü o turna,
Ne sevgisizdi
Ne de güçsüz.
Sadece yorgundu.
Yorgunluk bile
Onun zarafetinden bir tüy eksiltemedi.
Bir sabah
Gözyaşından bir nehir aktı yamacından
Ve o nehir,
Yeni doğanların gözlerine umut oldu.
Turnanın hikâyesi,
Kendini yalnız hisseden her kadının
İçinde sessizce büyüttüğü
Bir direnç çiçeği oldu.
Dedi ki:
“Beni silkeledi hayat
Ama içimdeki neşeyi alamadı.
Sevmeyi unutturamadı.
Ve ben…
Kendi küllerimden kendime
Bir yuva yaptım.
Bir başıma
Bir dünya kurdum
Kınalı bir yürekle.”
Kimse bilmedi o turnanın adını.
Gökyüzüne bakan herkes
Bir yerlerde
Kanadında kına taşıyan
Bir yüreğin
Hâlâ uçtuğunu gördü.
Ve o turna hâlâ orada,
Gecenin en derin yerinde
Bir sabahın haberini veriyor.
Her şarkıda,
Her susuşta
Bir isyanla
Bir aşkla
Uçmaya devam ediyor.
