Bir duvar kenarında doğdu,
Adı duyulmazdı, sesi cılızdı belki
Rüzgâr tanırdı onu,
Her sabah, göğün kederli yerinden uçarcasına geçerdi.
Kırık kanatlı bir serçeydi,
Ne şarkılara sığdı,
Ne gökyüzünün bildiği kuşlara benzedi.
O, sessizliğin içinden çıkan bir çığlıktı.
Kanadında çocukluğun kırılmış oyuncakları,
Gözlerinde büyümek zorunda bırakılmış bir kız çocuğunun hüznü…
Güldüğünde bile içinden bir ağıt geçerdi usulca.
Çünkü bazı kahkahalar, dudaktan değil, yaradan doğardı.
İlk çocuktu.
İlk korku, ilk umut, ilk yük…
Alnında ailenin teri,
Omzunda yarım kalmış nice düş.
Ne zaman biri “mutlu musun?” dese,
İçinden sessizce bir fırtına geçerdi:
“Ben sevinci bile taşıyarak öğrendim.”
Serçe sevdi…
Sevgiyi küçük elleriyle büyüttü.
Ne zaman sevilmek istese,
Bir el mutlaka kafes getirdi.
İnandığı her yemin,
Kendi kalbine dönen bir kıymık oldu.
Ama o, inadına uçtu
Çünkü düşmekten korkmayan bir serçe,
Göğü gerçekten tanır.
Aşk geldi sonra…
Bir gagasına yaslandı,
Bir kanadını kanattı.
Yine de “aşkı değil, kendimi affetmeye geldim” dedi.
Sokakların tenhalığında
Kendini aradı defalarca…
Ve her seferinde,
İçindeki küçük kıza rastladı:
Yaralıydı ama hâlâ sevgiyle titriyordu.
Zaman geçti.
Fırtınalar dövdü onu.
O, her sabah yine de
Bir umut kırıntısını gagasına alıp
Gökyüzüne taşıdı.
Bir gün,
Bir duvar köşesinde durmuş,
Başını kaldırıp şöyle dedi:
Ben kırık kanatlı bir serçeyim.
Uçmayı terk etmedim.
Suskunluğa zorlayanlara inat,
Gökyüzüne her sabah sesimi yazdım.
Ve şimdi ne alkış isterim,
Ne de sitem.
Ben kendime şarkı oldum,
Kendi yaramı kendim sararak büyüdüm.
Eğer bir sabah,
Bir pencere pervazında sessizce bekleyen
Küçük bir serçe görürseniz,
Bilin ki o yalnız değildir.
Çünkü her güçlü kadının kalbinde
Küçük, direngen bir kuş yaşar:
Kırık kanatlı, göğe aşık…
