Ben seni
bir yangının en sessiz yerinde buldum.
Alev alev susarken içim,
bir tek sen duydun
yüzüme çarpmadan ağlayan o rüzgârı.
Sen
düşerken bile zarafetle düşürdün beni,
çöküşümde bile bir bahar sakladın,
ve ben
kırıldıkça çiçek açtım içimde.
Her yaprağım sen diye,
her kokum senin soluğun gibi…
Bir gün
zaman durursa eğer
ve dünya başını koyarsa omzumuza,
bilsin ki,
en büyük devrimdi bizim sevmemiz
sessiz,
yalın,
ve yakıcı…
Bir gün gelsen,
gökyüzü dursa,
ve ben “işte bu!” desem
göğsüme vuran sevinçle…
bir tek sen için tutulmuş bütün sözleri
avuçlarına bırakırım,
hiçbirini kendime saklamam.
Çünkü sen,
yalnız gülüşüyle ömrü güzelleyen
bir kalp misin?
Yoksa
ben seni severken mi
her şey anlam buldu?
Ah sevdam…
gözlerin olmasa
karanlık bile yetim kalırdı
ve ben
ışığı tarif edemezdim.
Biz,
zamanın unuttuğu bir yerde
yeniden yazıldık.
Sen susunca ben şair oldum,
ben sustukça sen yandın.
Ve şimdi
bir adımınla
bütün şiirleri baştan yazarım.
Çünkü aşk,
benim için senin adındır
ve ben o adı
dudaklarıma mühürledim
bir ömür susmaya razı olarak.
