elkide yüreğimin cebinde sakladığım umuttur son çarem kimbilir…
Biliyor musun,
Aynaya her baktığımda
İçimdeki yabancıdan iğreniyorum
Kendimi affedemiyorum,
İğreti hoşgörüsüzlüğünde
Yüreğimdeki çocuğa, her gece
Kendi masalımızı anlatıyorum
İyilikle donatıyor,
Sevinçlerle yüceltiyorum
Eskilerden kalan bir anının tutup ellerinden,
Gözlerine bakıp,
Yalanlar söylüyorum istemeyerek,
İhanetin zaman aralıklarında
Beni vuran hançerin
En güvendiğimden geldiğini
sanki evvelinde bekler gibi
Giden sevgiliye sokulup
Yaraladığın candan kork diyorum
Kulağımdaki o hazin küfürlerinin
yankısına yöneliyor adımlarım…
Ayrılığın zulasındaki
Terkedilmiş yalnızlığın ıslık sesini duyarak,
Bütün umutsuzlaları serpiyorum
yokluğunun şerefine,
Ve kendimden nefret etmek pahasına,
İçimde birikmiş özlemlerime tutunuyorum…..
Arsız düşlerimi hayata yayıyorum gönlümce,
Belleğimden fısıldayan bir sesle,
Seni seviyorum diyorrum,
ölürcesine.
Hülasa
mavi bir mezarlığa kardelenleri gömüyorum…
Tanrı biliyor ya
İbadeti hurafe olmayan soylu bir gecede,
hasretine sancılanan yüreğimi
bütün ihanetlerine inat
Yalancı masallarla avutuyorum…..
Ağustos hiç üşütür mü ! Donuyorum…
