Yine yolları koydun aramıza,
Aklında müebbet ayrılıklar mı var?
Bu bir ceza mı?
Adil değil yaptığın sevgili,
Ben her anımı seninle örüyorken,
İlmek ilmek, uzun uzun, sabırla…
Sen beni ağlatıyorsun,
Ve ben, gözlerimde kaybolan ışıkları arıyorum.
Haydi, bir ses ver,
Ruhum mutmain olsun,
Bir adım at da dünya yeniden kurulsun!
Varlığına alışmışım ben sevgili,
Yokluğun, ölümün başka adı.
Ses ver Allahaşkına,
Al şu kirpiğimdeki dağları, nefesinle savur,
Yollar yine bana dökülsün.
Şunu bil ki,
Hayat, her anı seninle kuruyor,
Ama seninle yaşamak,
Bazen her şeyin parçalara ayrıldığı bir hâl alıyor.
İçimden geçenleri bir bilsen
Herşey gökyüzüne savrulmuş,
Bulutlar gibi, şekilsiz , kayboluyor.
Bir akşam güneşi gibi batıyorsun içimde,
Ve her batış, bir diğerinden daha karanlık sevgili,
Beni sarhoş eden yalnızlığın içinde,
Bir yolculuk başlıyor,
Yüreğimi terk edip peşinden gidiyor.
Sesini duymak,
Bir fırtınanın içinden çıkmak gibi,
Herşey eskisi gibi ,olduğu gibi
Ama ben seni bulamıyorum,
Hep kaybolan bir iz,
Bir isyan, bir sükûnet…
Geriye kalan tek şey, özlemin
Büyüdükçe büyüyen,
Bir hüzün, bir ömür boyu yansıyan.
Ve sen,
Hala düşlerimde,
Bir yıldız gibi kayıp,
Beni karanlıkta bıraktın
Bir anı gibi,
Bir an gibi,
Öylesine.
