Ne güzel dökülmüş içinin bütün rüzgârları…
Aşk, böyle yazılır işte sevgili.
Sen kokan rüzgârlar esiyor içimde
yokluğunla dolan odamda
her eşya seni fısıldıyor bana.
Fincanda kalan telveler bile
“gelecekten umut var” diyor.
Sen, içimdeki en güzel yangınsın
söndürmeye kıyamadığım…
Bir tek bakışınla
yanmaya razı olduğum…
Senle yanmak
serin bir gülüş gibidir bazen,
bir çocuk sevinci gibi,
bazen de
bir mezar taşına konan
yalnız bir çiçek kadar hüzünlü…
hep sevda,
hep gerçek,
hep içli…
Her “bekle”yiş, senden bir hatıra artık…
Rüzgâr bile sen gibi esiyor saçlarımda,
yokluğunla yorgan gibi sarınıyorum gecelere.
Ve her uykusuzlukta,
sensizliğe kahve pişiriyorum,
dibinde sen kalıyorsun,
telvesi ben…
Sana dair ne varsa
kalbimde çoğaltıp saklıyorum.
Bir çiçek düşüyor içime,
adı sen…
Bir kuş konuyor pencereme,
bakışı sen…
Gözlerimin ucunda bekleyen her damla
senin yolundan iz taşıyor sevgili…
Ömrümün en güzel baharısın sen,
çiçekler bile kıskanır tenine değen rüzgârı…
Gülüşünle yeşeriyor kuruyan yanlarım,
adını andığımda
çiçek açıyor içimde
bütün susmuş mevsimler…
Sen geldin,
ve ben
ilk kez kendime geldim.
Toprağa düşen cemre gibi
sıcaklığın doldu içime.
Sensiz geçen her yıl,
sana hazırlıktı sevgilim…
Seninle her an
yeniden yaratıldım.
Adını kalbimin en tenha köşesine yazdım,
kimseler görmesin diye
gecelerle mühürledim…
Bir sen biliyorsun şimdi
suskunluğumun dilini,
bir sen okuyorsun
sessizliğimin harflerini…
Seninle konuşmayan hiçbir kelimeye güvenmem artık.
Bir harf eksik olsa
adın tamamlanmaz,
bir hece kırılsa
ben yıkılırım.
Çünkü seninle tamam benim bütünlüğüm…
Senin olmadığın her cümle
eksik,
çarpık,
anlamsız…
Sensizlik, içimde kabaran bir dağ gibi.
Uçurumların kıyısında
adını bağırıyorum
ve yankısı geliyor sadece…
Sesin değil,
sadece senin yokluğun çarpıyor kayalara.
