Vakit, mevsimlerin birbirine küstüğü bir bahardı.
Güneş bazen açıyor,
bazen ardına kadar kapanıyordu.
Gökyüzü griye büründüğünde bile,
onun gülüşü,
kendi içinde bir yaz gibi parlıyordu.
İki yürek vardı bu hikâyede.
Biri kırılmış ama hâlâ inanan,
diğeri ise yorgun ama vazgeçmeyen.
Aralarında
hiçbir şey olmamış gibiydi ilk bakışta.
Oysa ikisinin arasında,
görünmeyen köprüler,
susarak kurulmuş yeminler vardı.
Kadın,
her gün bir sevda şiiri gibi yaşıyordu adamı.
Göz göze gelmeden bile konuşabiliyorlardı.
Bazen bir rüzgar esiyor,
saçlarının ucundan bir tel adama değiyor,
o dokunuşla
bütün yüklerini unutuyordu adam.
Fakat etrafları doluydu;
çıkarı için yaklaşanlar,
sevgiyi sadece sözle süsleyenler,
menfaat için gözyaşı dökenler vardı.
Adam ve kadın,
bütün o sahte gülüşlerin arasında
gerçek sevgiyi,
bir zeytin ağacının kökleri gibi
yavaş yavaş
sonsuza kadar büyütüyorlardı.
Bir gün,
herkes kendi menfaatine bir yol çizdiğinde,
onlar birbirlerinin gözlerinde bir ömür buldular.
Kimse anlamadı.
Çünkü gerçek sevda,
kelimelerle değil, sessiz sadakatle yazılırdı.
Ve kadın sordu adama bir gece:
“Beni neden hiç bırakmadın?”
Adam gülümsedi,
elleriyle kadının yüreğini tuttu:
“Çünkü sen,
yüreğinle inandın.
Çünkü sen,
sevgiye değil, insanlığa aşık oldun.
Çünkü senin sevdan,
kuru bir söz değil,
sonsuz bir dua gibi dilimdeydi.”
O gece,
hiç kimsenin görmediği bir yıldız kaydı gökyüzünden.
Belki dilek dilediler,
belki de zaten hayat onlara en güzel dileği vermişti:
Yüreğin bildiği bir aşkla, sonsuz bir yolda yoldaş olmak…
Kimse bilmedi,
bu aşkı bir bakışın büyüttüğünü.
Kimse duymadı,
bir susuşun içinde nasıl çoğaldığımızı.
Kimse anlamadı,
menfaatlerin rüzgarında savrulmayıp
kendi köklerimizle nasıl dimdik durduğumuzu.
Biz birbirimizi,
kırgın günlerde,
yalnız sabahlarda,
sessiz çığlıklarda sevdik.
Ne kalabalıklar anladı bizi,
ne zamanın yorgun akşamları.
Ve öğrendik:
Bir aşkı yıkmak kolaydı;
bir aşkı yaşatmak,
gözlerden uzak,
yürekten yüreğe köprüler kurmaktı.
Şimdi birbirimize sığınıyoruz,
bir dua gibi,
bir nefes gibi,
bir ömür gibi…
Çünkü biz,
yürekle bilenlerin,
sessizce sevenlerin,
vazgeçmeyenlerin hikâyesiyiz.
Ve biliyorum sevgili,
Bütün yıldızlar sönse de,
bütün şehirler yıkılsa da,
sen ve ben,
bu yüreğin bildiği yolda,
el ele,
göz göze,
sonsuzluğa yürüyen iki dua olacağız.
