Bazen bir bakış, bir sessizlik, bir unutuluş yeter…
Sana iyi gelmeyeni sevmekle direnmek arasında kalırsın.
Sonra bir sabah, yorgun ama kararlı bir “yeter” yankılanır içinde.
Ve o tek kelimeyle; kendinden, susuşlarından,
kıyamadıklarından vazgeçersin.
Ama aslında neye “vazgeçtim” dediğini
en çok da sen bilirsin…
Bazen uyanmak bile istemezsin…
Ama bir sabah gelir, gözlerini değil, kalbini açarsın.
Ve anlarsın: aynı pencereden bakmıyorsanız,
aynı güneş bile farklı ısıtır.
Vazgeçmek bir bitiş değil, kendine dönüş olur.
O an sessizlik bile cesaret kokar.
Vazgeçmek kolay sanılır ama,
bir kalbi içeriden yaka yaka söndürmektir aslında…
Sen hâlâ severken gitmektir,
bir tebessümde boğulmayı göze alıp susmaktır.
Ama bilirsin ki, kendini kaybederek kimseyi kazanamazsın.
Sevilmeyi beklemek, susarak bağırmaktır çoğu zaman…
Her şeyi yapar ama eksik hissedersin,
çünkü senin ihtiyacın olan sadece “anlaşılmak”tır.
Bir gün, kendi yorgunluğuna bile kıyamazsın.
Ve işte o gün, en çok sevdiğinden vazgeçersin.
Vazgeçersin…
Savaşmayı değil,
kendini ispatlamayı bırakırsın.
Hâlâ seviyorsundur belki, ama sevilmemenin sesine alışırsın.
Bir bakışı beklemekten,
bir cümleye kendini sığdırmaktan yorulursun.
Ve işte o an anlarsın:
Susarak gitmek, bağırarak kalmaktan daha gururludur.
Vazgeçersin…
Ama bir anda değil.
Bir “unutuldum” birikimiyle,
bir “öncelik değilim” yankısıyla,
her defasında biraz daha eksilerek…
Kalbin hâlâ aynı yerde çarparken,
sana artık dokunamayan ellerden vazgeçersin.
Vazgeçersin…
Ne kinle, ne nefretle.
Kıyamaya kıyamaya,
göğsünde büyüttüğün sevgiyi kimseye yıkmadan gidersin.
Çünkü bazen sevmek yetmez.
Sevdiğini korumak için kendinden vazgeçmek gerekir.
Ve sen, en çok da sevdana kıyamadığın için bırakırsın.
Vazgeçersin…
Sana “abartıyorsun” diyenlerden,
hissettiklerini görmezden gelen gözlerden,
her şey olmaya çalıştığın ama “hiç” sayıldığın yerlerden…
Ve sonunda kendi içindeki çocuk susar:
“Ben artık görünmek istemiyorum,” der.
İşte o, en ağır vazgeçiştir.
Vazgeçersin…
Çünkü kendini artık
kırık dökük yerlerde bulmaktan utanırsın.
İçindeki o ince ses,
“Ben de kıymetliyim,” der.
Ve sen bu kez
başkasına değil, kendine tutunursun.
Vazgeçmek, bazen yeniden var olmaktır.
