Yokluğunu giyinip geldim,
sol omzuma bıraktığın kırık bir sevda gibi
terli bir geceye…
Yastığımda değil artık adın,
tavan arası küf kokulu düşlerimde saklı şimdi,
ve ben seni en çok
bir çocuğun oyuncaklarını ararkenki telaşında arıyorum.
Sen gittin.
Ben her sabah biraz daha çekildim hayattan.
Sabun kokulu günler bile ağlıyor şimdi
yokluğunun rutubetli duvarlarında.
Ben,
avuç içimde sakladığım seni
bir türbe sessizliğiyle seviyorum hâlâ.
Hiçbir aynada tam çıkmadı suretim.
Kırıldı suretimin izdüşümü;
çünkü senin gözlerinde tamamlanıyordum ben.
Dizlerime kadar batmışım vakitsizliğe,
her adımda senin adını çiğniyorum.
İçimde hâlâ titreyen o “belki”ler var ya,
onlar şimdi boynumda birer urgan,
adına yazılmış mezar taşları…
Beni en çok ne incitti biliyor musun?
Seninle suskunluğu bile paylaşamamak…
Çünkü ben,
dilsizliğin dilini de seninle öğrendim.
Bir çiçeğin açarken çıkardığı sessiz sesten,
bir çocuğun annesizliğine benzerdi gidişin.
Ve ben seni,
hiçbir tebessümün iyileştiremeyeceği bir yaraya sarar gibi sevdim.
Şimdi,
bir dua gibi geçiyorum kendi içimden,
bir mektup gibi yırtılarak
kendimi zarfa sığdırıyorum.
Ve her satırda sen,
biraz daha kanıyorsun kalbimin kıyısında…
Gidiyorsun.
Giderken bıraktığın gölgeni omuzlarıma sardım.
Gök, senden arta kalan boşluğa dargın.
Ben
bu geceyi de susarak ağlayacağım,
çünkü sesimi en çok sen duymuyorsun.
Ve son söz,
dudaklarımdan düşerken
senin ismindi yine…
Artık biliyorum:
Sol yanımdaki yoksulluğa bir tek sen iyi gelirdin.
Ama sen,
hep yoktun.
