Sen,
yağmurdan arta kalan toprak gibi kokan,
göğsünde çırpınan güvercinleri
susarak sakinleştiren kadınsın.
Sabahı yoğurup akşamı mayalayan ellerinle
bir lokma ekmeğe gül dokudun,
çay demlerken içine kattığın sabırla
bir ömrü tatlandırdın sessizce.
Yıkılmadın…
Çünkü senin sırtını dayadığın dağ
sende doğdu;
kimsesizliğin göğsüne yorgan oldun,
çırpınan her yüreğe liman.
Gözlerin,
geceyi örterken bile içinden yıldız fışkıran
bir tül perde gibi;
her bakışınla bir yangını söndürdün
hiç su dökmeden.
Sen ki…
Toprağa düşen her acıyı
dua gibi kaldıran,
umutları kar gibi örten değil,
güneş gibi eriten bir barış ehlisin.
Ve konuştuğunda,
bal değil sadece,
bin yıllık yorgunluğa şifa dökülür dudaklarından.
Senin susman bile
bir milletin anayasası gibi kutsaldır.
Bir kadın ki;
dizinden dökülen hikâyelerle büyür zaman,
omuzunda taşır başkalarının yorgunluğunu
bir damla sitem etmeden.
Senin yüreğin,
bir yangının ortasında açan nar çiçeğidir.
Korkusuz,
dimdik,
ve bir çocuğun alnına düşen serinliktir.
Annelik senin için un değil,
bir ömür yoğurduğun hamurdur.
Ve sen her gün
bir bayram sabahı gibi giyinip
umut dağıtırsın kahvaltı sofralarında.
Sana kimse “şair” demedi,
ama sen bir şiiri yaşadın
ömrün boyunca,
kıtasız, kafiyesiz ama sonsuz bir şiiri.
Ve şimdi,
biz büyüdükçe değil,
her düştüğümüzde
sana biraz daha döndük.
Çünkü sen,
göğsü kıble, alnı rahmet,
eli dua bir kadınsın.
