Ben zor kadınım, evet.
Çünkü rüzgârla değil, fırtınayla yürüdüm.
Gül gibi değil, diken gibi dimdik durdum.
Ben kimseye göre eğilmedim,
Kendime göre doğruldum.
Ben zor kadınım, evet.
Çünkü kolay sevilmeye razı olmadım.
Sevgi dedikleri buysa,
Ben önce yürek isterim, sonra söz…
Gözde değil, özde yanımda olanı seçerim.
İnsan olmaya çalıştım önce,
İyi biri olmak,
Herkesin isteğini yerine getirmek değildir dedim.
Kendimden eksiltmeden
Kimseye iyilik etmedim.
Ben iyi kadınım,
Ama herkesin işine yarayan değilim.
Zor kadınım, çünkü
Ben “iyi kadın” olmadım onların hayal ettiği gibi.
İtaatle değil, iradeyle var oldum.
Kimi zaman sustum,
Ama hiç suskun kalmadım içimde.
Beni anlamayanlara anlatmak gibi bir derdim yok,
Ama beni kullanmaya çalışanlara cevabım var:
Ben kimsenin hevesini süslemem,
Ama sevdiğim adamın yüreğine taht kurarım.
Ona dua olur dizlerim,
Toprak olur yüreğim.
Ben zor kadınım, çünkü
Kolay kırılanları değil,
Zor iyileştirenleri seçtim hep.
İçime attıklarım bir ordu kurdu.
Ama ben hâlâ tek başıma savaşıyorum.
Ve yeminim var:
Kendimden başka kimseye yenilmeyeceğim.
Yolumu ben çizdim,
Başkalarının pusulasıyla kaybolmadım.
Her “zor kadınsın” diyenin
Kolaylaştırmak istediği kadın olmadım.
Gücüm; inceliklerimin üstüne örttüğüm
Derin sabırlardan gelir.
Sükûtumun bile sesi vardır,
Kimi kulak duyamaz.
Ben;
Eğilmedim çünkü yel değilim,
Savrulmadım çünkü yaprak değilim,
Her rüzgâra meyleden değilim.
Ey dünya,
Sana da eyvallahım yok,
Senin şekline girmem.
Ben yamuk kalplere düz bakmam.
Aşk mı?
Onu da ben seçerim,
Beni seveni değil,
Benim yüreğimi taşıyabilecek olanı.
Sadece sevgiye diz çökebilecek kadar
Deliyim belki de.
Ama bilin ki;
Diz çöküşüm dua gibidir,
Hiçbir güç o duayı bozamaz.
Ben,
Gülümseyerek geçiyorum gözlerinin önünden
Ve kimseye ait olmamanın gururunu
Bir çift gözde sevdalıkla unutuyorum.
Zor muyum?
Evet.
Çünkü kolay kadınlar,
Herkesin cümlesinde harcanıyor.
Ben kendime ait bir paragrafım.
Altı çizilesi, üstü okunası.
Kimseye eyvallahım yok.
Sadece sana…
Ve o da; sevdaya secde niyetine.
