Göğsümün tam orta yerinde,
kimsenin göremediği bir yangın taşıyorum.
Kim söndürdü bu ülkenin ışığını?
Neden herkes yavaş yavaş karanlığa alıştırılıyor?
Gece uzun…
Sesim, içimdeki bir çınar gibi çatlayarak büyüyor.
Köklerine kadar yanmış bir ülkenin
suskunluğu var nefesimde.
Yüreğimde yılların pası değil;
hakikatin kırıkları birikiyor.
Her biri bir ağıt,
her biri yarım bırakılmış bir çocukluk.
Yıllar öğretti bana ki;
kırık bir fincan da suyu taşır,
yırtık bir mendil de gözyaşını siler.
Meğer insan eksildikçe büyüyormuş;
tamamlanmayı değil, dayanmayı öğrenerek.
Bazen isyan ediyorum:
“Ben daha kaç kez yıkılıp yeniden kalkacağım?”
Omuzlarıma biriken yükler değil aslında;
insanın insana ettiği karanlık çörekleniyor içime.
Sonra…
Bir kuş gölgesi düşüyor içime,
adını bilmediğim bir sabahın ayazında.
Hafif bir sıcaklık,
rengini tarif edemediğim bir umut
sızıyor ruhuma.
Ve o an, yeniden nefes alıyorum.
Hüzün dizlerimin dibine çökse bile biliyorum:
Ben, yaralarıyla büyüyen bir kadınım.
Kırılınca da parlar içim,
susunca da konuşur,
düşünce yeniden kalkarım aşk ile.
Her seferinde içimden
aynı cümle filizlenir:
“Bir ışık mutlaka bulur seni, korkma . ”
O ışık bazen bir annenin sessiz bakışında,
bazen bir kardeşin sıkı tuttuğu elde,
bazen bir çocuğun kelimesiz gülüşünde…
bazen de inadımın en derin yerinde saklanır.
Güneş her sabah
sokak lambalarını utandırır.
Ve içimde inatçı bir çiçek,
her şeye rağmen ısrarla açar:
“Vazgeçme…
Umudu tutan el kirlenmez.”
Dünya ne kadar sert olursa olsun,
ben hep yeniden yeşeren tarafım.
Çünkü biliyorum:
Hüzün beni derinleştirir,
isyan ayakta tutar,
umut yeniden yola çıkarır.
Ve ben,
ne olursa olsun,
yola devam edenlerdenim.
Etmeliyim…
Edeceğim.
