Ve sen,
suların ceylanı,
saçlarına yıldızlar takılmış,
avuçlarında uyumuş balıklar.
Şimdi hangi okyanusta
kaybolmalıyız?
Hangi istasyonun ışığında
kendimizi unutmalıyız?
Biliyorum,
bir gün eski kartpostallar
çekmecelerden çıkarılacak.
Üzerinde sararmış mühürler,
adresi hiç bulunmamış cümleler…
Ve biz,
zamanın içinde
bir kayboluşun en uzun anısına
isim olacağız.
Bütün mektuplar havada asılı kaldı,
zarfı açılmamış sonbaharlar gibi
bekliyorlar;
bir yağmurun gözlerini
üstlerine kapamasını.
Ben,
pencereme sinmiş kimsesizliği
buharlı camlara çiziyorum.
Silindikçe yeniden doğan
hayalet harfler gibi
susuyor içimde zaman.
Senin adın,
gelip geçici bir istasyon anonsu gibi;
var ama ulaşılmaz.
Bir biletçiye sorsam,
kimse yerini bilmiyor.
Sanki heybemde
katık olmuş zemheri,
sıcak bir ses arıyorum
kırık dökük neon tabelalarda.
Biliyor musun,
yalnızlık bazen
bir gölgeden ibaret.
İçine çektiğin duman kadar,
üstüne düşen sokak lambası ışığı kadar,
ve belki de
avuçlarına dökülen kar kadar gerçek.
Sen,
suların ceylanı,
gözlerinin en derin yerinde
çırpınan bir balık var.
Ben her bakışında
o sulara düşüyorum,
ve her düşüş,
bıraktığın bir yankının
suya yazılmış son hecesi.
Şimdi hangi gece
biraz daha karartır şehri?
Hangi rüya
bizi bir trenin boş kompartımanına bırakır?
Hangi şarkı,
sesimizi birbirine karıştırmadan
bizden geçebilir?
Ve biz,
belki de hiç başlamamış bir hikâyenin
eksik cümleleri olarak
boşlukta savruluyoruz.
