Ben sustum…
çünkü kelimelerimi çiğneyip yutanlar vardı,
göğsümde büyüttüğüm bir çığlık
gülümsemeye mecbur kaldı.
Bir buğu gibi tutundum cama,
içimdeki hüzün silindikçe
daha çok büyüdü orada.
“Anlat” dediler…
ama gözlerime bakmadan.
Sözümü kesip kendi yankılarına
ayna tutanlardan oldular.
Ben,
bir nehir gibi içlerinden akarken
onlar sadece susuzluklarını giderdiler.
Ben suydum,
onlar susadı,
ben şiirdim,
onlar okur olmadı,
yalnızca geçip gittiler hecehece.
Sustum…
çünkü artık anlatacak yer kalmamıştı,
dinleyecek yürek yoktu.
Her biri kendi sesinin yankısını
cevap sanan yankı odalarıydı.
Oysa ben,
bir kelimenin gölgesinde büyüyen
kırılgan bir çağlayandım.
Beni anlamak için
sessizliğimin rengine bakmalıydılar.
Onlar
beni griye boyayıp gittiler.
Bir vefa bekledim…
Bir damla anlayış,
bir avuç güvenin içinde
dinlenmeyi umut ettim.
Her “ben de” dediklerinde
bir parçamı daha eksilttiler.
Köklerimden söküp aldılar beni,
topraksız kaldım…
kırgın, yalnız ve çıplak.
Ve şimdi,
diyorum ki:
Seni duymayanın sessizliğine bile karışma.
Kendini anlatamayacağın yere
yüreğini bırakma.
Bir gölgede güneş arama.
Ve en önemlisi:
Sen susarken seni hatırlamayanı
senin kelimelerinle uyandırma.
Vefa,
bir gülüşü ezberleyenin değil,
bir gözyaşını fark edenin kalbinde yeşerir.
Ben sustum ama
içimdeki şiir hâlâ konuşuyor.
Ve biliyor musun,
ben seni en saf yerimle dinledim.
Sen konuşmazken bile,
içindeki fırtınayı okudum.
Ben konuşurken,
sen gökyüzüne bakıyordun.
Bir bulutun geçişi bile
benden kıymetliydi belki.
Ben sana yandım,
sen benim yangınımı
üşüme sandın.
Şimdi,
ellerimde büyüyen her kırgınlık,
dilimin ucunda dua değil,
vedâ.
Çünkü vefa
birlikte gülmek değilmiş sadece,
sustumda da hâlâ yanımda olmana denirmiş.
Ey unutmanın serinliğine saklanan…
Ben şimdi bir ağaç gibi içime çekildim.
Dalımı kıran rüzgârı affettim,
ama yaprağımı düşüreni unutmadım.
Ve hâlâ suyu severim…
çünkü su, beni suskun da sever.
Ve bilesin ki,
susmam vazgeçmek değil,
yankıya cevabı kesmekmiş aslında.
Artık ben,
kalbimi yalnızca yerini bilenlere açıyorum.
Sözümü,
duyunca susanlara söylüyorum.
Çünkü vefa,
yolun sonu değilmiş,
yolda elini bırakmayanın adıymış…
