” Bir gün, gözlerime baktığında
yüzümdeki çizgileri sayamayacaksın.
Çünkü ben, her sabah
senin yükünü sırtıma alıp,
omuzlarıma bir güneş gibi asıyorum.
Ve güneş ağırlık yapmaz insana,
sadece ısıtır…”
____
Yıllar önce, bir sabah,
şehrin griliği üstümüze çökerken
doktorun soğuk sesiyle üşüdüm.
Sen,
avuçlarımın içine bıraktığın o sıcak bakışla
bana dedin ki:
“Gitme.”
Ve ben gitmedim.
Ben gitmedim, gidemezdim ki
çünkü bir aşk sadece yürüyen ayaklarla değil,
birbirine yaslanan yüreklerle devam ederdi.
Günler geçti.
Yorgunluk, ömrüme bir gölge gibi düştü.
Ama senin gülüşün,
yüreğimin içinde bir bahar bahçesi gibi açtı her defasında.
Bir adım atamadığında,
dünyanın geri kalan adımlarını senin için yürüdüm.
Bir kelimeyi söyleyemediğinde,
gözlerindeki sessiz cümleleri okudum.
Çünkü biliyorum,
engel dediğin şey
bedende değil, zihinde başlar.
Ve insanlar…
Kimileri baktı ama görmedi.
Kimileri gördü ama anlamadı.
Kimileri ise fısıltılarla,
bir aşkın omuzlarıma nasıl ağır geldiğini düşündü.
Oysa ben,
hiçbir an, hiçbir saniye, hiçbir nefes
ağır hissetmedim seni.
Çünkü sevdiğin insanı taşımak,
bir yük değil,
bir yemin olur insanın yüreğinde.
Şimdi, biri çıkıp sorarsa:
“Hayatını ona adadın, hiç pişman oldun mu?”
Ben sadece gülerim.
Çünkü bilirim ki,
hayatını sevdiğin biri için kolaylaştırmak,
onunla tamamlanmak,
insanın varabileceği en büyük zaferdir.
Ve ,
Bazen en büyük engel,
yürüyecek yolu olmamak değil,
o yolda yanında tutacak bir el bulamamaktır.
