Yiğitlik çoğu zaman yanlış anlaşılır. İnsanlar sanır ki iri gövdeli, kalın bilekli olan yiğittir. Oysa yiğitlik, kaslarda değil yürekte büyür. Yiğit insan, sırtını dayadığı duvar değil, başkasına dayanak olmayı bilir.
Gerçek yiğit, öfkesini kalkan yapmaz. Yumruğunu değil, vicdanını gösterir. Çünkü bilir ki, asıl güç; birinin korkusunu silebilmekte, birinin gözyaşına perde olabilmektedir.
Yiğitliğin ölçüsü; zor günde nasıl durduğundur. Yiğitlik, ateşe yürümek değil, ateşi söndürmek için elini taşın altına koymaktır. Kiminin sesi çok çıkar ama kalbi boş olur. Yiğit insan ise sessiz bile kalsa, yürekleri titreten varlığıyla hissedilir.
Bir atasözü der ki:
“Yiğidin harmanı yanar, yine de başkasına ekin taşır.”
Gerçek yiğit budur işte: Kendi içi kavrulsa bile, elindekini paylaşmaktan vazgeçmez.
Yiğitlik; güçsüzü ezmek değil, elinden tutmak, yokluğunu var eylemektir. Yüreğini büyütebilen adamdır yiğit. Kendini dev aynasında görmeyip, başkasının gözünden kendini tartabilendir.
Zaman geçer, omuzlar düşer, kollar incelir, ses kısılır. Ama vicdanı tertemiz, merhameti dolu olan insanın yiğitliği yıkılmaz. Çünkü yiğitlik, insanın ruhuna mühürlenir.
Kimi insanlar, yiğitliği kabadayılık sanır. Oysa asıl yiğitlik; kabadayılığın tozunu bile yutmamış temiz bir karakterdir.
Birine zulmetmek değil, zalimin karşısında dimdik durmaktır.
Gözyaşına gülmek değil, gözyaşını silebilmektir.
Büyük yumruk atmak kolaydır,
ama büyük yaraları sarmak yiğitlik ister.
Yiğit insan, önce kendine karşı mert olur.
Kendi zaafına, kendi nefsine baş kaldırır.
Kendi korkusunu yener.
Çünkü bilir ki
“Kendini yenemeyen, düşmanını hiç yenemez.”
Yiğitlik, hayatta izi kalandır.
Bir annenin duasında, bir çocuğun yüzündeki gülümsemede, bir yaşlının “Allah senden razı olsun” sözünde saklıdır.
Boyla posla ölçülen yiğitlik ise gelip geçer, toprak onu da alır.
Ama kalbiyle yiğit olan, ölümsüzleşir.
Asıl yiğitlik,
yarayı açan değil, yarayı kapatandır.
Savaşa koşturan değil, barışı savunandır.
En zor anlarda bile doğruluktan dönmeyendir.
Ve yiğitlik,
bazen susmaktır,
bazen konuşmaktır,
bazen tek başına ayakta durmaktır.
Unutma :
Yiğitlik, insanı ayakta tutan erdemlerin toplamıdır.
Omuz değil, kalptir yiğitliği taşıyan.
Bir kalp öyle büyür ki,
gölgesi bile bin kişiye yeten bir çınar olur.
