Koparılmış umutlarımda, nafile bir duasın şimdi yâr…..
Seni düşündükçe,
Dudaklarımın ön safında bağdaş kuran,
İlençli bir vebal oluyorsun
Tüm yaşananların hürmetine
Sana, birikmiş mağlubiyetlerime ve
Sızılarımın yoksulluğuna sürüyorum yüzümü
Alıngan saatlerin açlığında
Aç kuşlara veriyorum huysuz hicranlarımı….
İncinen yüreğime akşamlar inerken
Saklıyorum kendimden bile
Utandığım sırlarımı
Hayata dair, sağır zamanlardan sızan
Çerçevesiz resimlere omuz silkiyorum
Üşüyor gönlümün zula boşlukları
Hercai yangınlarımın hüznü
Sessiz bir nida gibi, tütüyor uzaklarda……
Sonra,
Aşkı giydiriyorum ölüm oruçlarına
Kervansız göçlere vuruyorum kendimi
Bitkin mevzuların uslanmaz çöllerinde
Acı bir veda oluyor, burnumun ucundaki sızı
Dermanı tükenirken dizlerimin
Devşirilmiş umutlar, zerrene muhtaç tükeniyor…
Utangaç bekleyişlerimi bitiren
Bir deli vuslat, söverek mevsimlere
Düşlerimi demliyor bin bir umutla
Bana kalan ise, çözülmeyen prangalar…
Keşke,
Çağırsaydın beni yâr
Kırılmış bütün karanlıklara inat gelirdim
Suskun ayrılıkların mor tütsülerini
Sığ sulara, nafile sözlerle dökmezdim
Geceye rehin düşler sapağında
Her anım hasretten yanarken
Türkü gözlerinin ayazı bile
Söndüremedi içimin volkanlarını…
Şimdi,
Sevdayı hor gören hayallerim tevazu içinde
Gönlümün asi uhdelerinin kahredici yalnızlığına
Art niyetsiz yorgunluklarla koşuyorum
Git-kalların gölgesine takılıyor
Güvercin bakışlı sahipsizliğim
Ve güneş görmemiş, kapısız düşlerimi avutuyor….
Bir zamanlar,
Dilimde ezberdi adın
Bundan sonra olmazsan da olur…
