Dört kardeşlerdi,ikisi daha büyüklerdi ama diğer iki kardeşleri,henüz açmakta olan iki küçük gül dalı.Anne be Babalarını peş,peşe kaybedince yetim kalıverdiler.Sığınabilecekleri tek kişi,askerliği gelmiş ağabeyleriydi.Akrabakarı el birliği edip,en büyük ablalarını henüz evlenme çağında olmamasına rağmen;yuvadan uçurdular.Ağabeyleride askere gitti,giderkende iki küçük kardeşini en yakınları akrabalarına emanet etti.Gözü arkada kalmayacaktı fakat,izine geldiğinde kardeşlerinden erkeğini,başka bir köye (Köçeğin Kömü) çeltik olarak verdiler.(çeltik,çobanın yardımcısı) Ve küçük,nazik gül dalınıda,şehir’de zengin bir aileye evlatlık verdiklerini öğrendi.Yolunu şaşıran bir yolcu gibi,yaz gününde kış çökmüştü başına.Ayaza durmuş beyni ve yüreğiyle,emanetine sahip çıkmayan,koruyamayan akrabalarına küsüp,sayadını değiştirdi ve dağılan ailesine,yaşamı boyunca sahip çıktı.Özlem çektiklerinde,açıp girebilsinler diye ana baba kapısı oldu evi ve yüreği.
Küçük gül dalını,dört kumalı bir baba;başka ailelerden gelen ve yaşamı boyunca bacı dediği çakma kardeşleriyle,sarıp sarmalandı.Başının üzerinde oldu.Belki örselendi çok fazla ama,o hiç gocunmadı.Bildiği bir tek hayat buydu.Ne zaman büyüdü ve ne zaman genç kız oldu bilemedi ve başka bir köyden,yetim büyümüş bir gençle evlendirdiler.1930 Yıllarında,herkes yoklukla boğuşurken,oda boğuştu,hiç şikayet etmedi.Üç minik yüreği evlatlarınıda toprağa verirken bile şikayeti yoktu.Allah verdi,allah alırdı.Altı kızı oldu,kurbanlarlada bir erkek.Hep mücadele ederek geçti.Hepsini yuvadan uçurdu omuz,omuza gönül,gönüle verdiğin yiğidiyle.
Sonra birgün,başında çatısından başka hiç birşeyi kalmadı.O kartal kanatlı,onurlu yiğidi,bir akşam üzeri bir hastane odasında,kalbine yenik düştü.Kavruldu ama yinede şikayet etmedi.Evladın hepsini gönlüne koyardıda,oğul başkaydı.Onun bir çift sözüne,dağıttı bütün yurdunu yuvasını.Gözü karaydı,kimsenin sözünü dinlemedi.Kanatlanıp uçtu oğul evine.Bilemezdi ki,’Bir örtüye sığan baş,bir yere sığmıyordu’.Kocaman dünyasını,evini anılarını bir bodruma kilitleyip;kalanınıda bir valize doldurdular.Her üç ayda,başka hayatların kapısını çalmayı reva gördüler.Bazen hıçkırıklarını düğümledi boğazına,bazende nice depremlerle sarsılan yüreğini,sığındığı bir yüreğe açıverdi usulca.Nerede olursa olsun,hiç sığmadığı oğul evine bizim evimiz dedi.
İyilikleri ve kötülükleri,hakşinaslıkları iyi bildi;evlatlarının hayatlarını zorlaştırmaktan hep çekindi.Bütün gücüyle,yüreğinin derinliklerinde saklamaya hatta belkide yok etmeye;hiç yaşanmamış sayıp unutmaya çalıştı.Yaşadıklarından,sarsılarak bir uçuruma düşmemek için;sıradanlığın dallarına tutunup her haksızlığın bağışlanılması gerektiğini,yaşayarak sindirdi olgunlukla.
Bu,hayatı çalkantılarla geçen,inatçı,çalışkan,onurlu,acılarına hep şükretmiş küçük nazik gelin benim annanemdir.Bu hayat ona borçlu.Kim peşine düşecek alacaklarının,savunulacak bir hayatın,inançlarının,yapamadıklarının ve yaşadığı haksızlıkların mutlaka bir karşılığı olmalıydı.
Yarın annanemi kaybedişimizin kırkıncı günü.Çok istemişti bir evim olsun,duydu ama göremedi.Durup durup sarılmıştık,biliyorduk belkide bir daha hiç görüşemeyecektik ve öylede oldu.
12 Mart 2007 Pazartesi sabah saat 09.30 da, ilk göz ağrısının yanında vermiş son nefesii. Hiç acı çekmedi, yatağa düşmedi şükür dediler. Son yolculuğuna uğurlamadan önce, hayatını, anılarını, geçmişini doldurup ;sahte hayatların yoruculuğunda taşıdığı valizini boşalttım. Kara gözlü yiğidin sevgili yari, yedi evladın onurlu anası, onurla kazandığın onca yıllarını, uzun ve yorgun bir ömrü burada noktaladık. seni, senden önce uğurladığımız canların, meleklerin katına uğurlarken; bana kalan, torunun olmanın gururu, özlemin, kırık dökük ama sevgi dolu anıların ve bir küçük yeşil cüzdan…! Huzur içinde uyu.
