Kendimi
hiç bu kadar berbat hissetmemiştim
ruhuma yumruk gibi inen kederi
bir kalemde
tereddüt etmeden
çoktan atmıştım içimden
Ben
hiç böylesi bir isyanı
acılarla yoğurmamıştım
yüreğim
okyanusta dalgalar gibi
öfkeli gelgitlerde boğulmamıştım
meğer düşündüklerim
kendime kabahat
affı namümkün suçmuş
bütün sevinçlerimi
coşkularımı kabahatmişim
oysa kapattım sanıyordum
ütopik hayellere
uzak düşlere
ve senli anılara
zamansız açmış erik çiçekleri gibi
sert rüzgarlar döktü çiçeklerimi
bu yüzden isyanım
yüreğimde büyürken sen
şimdi
ben o eski ben değilim
ruhum kirlendi gelgitlerle
ben bende değilim
