Sesimi duyan yokmu ?
Ya da,artık beni seven biri ?
İç sesimin yankısımı bu duyduğum,
Kimsesizliğimin çaresizliğin de,
Cehenneme kovalarla su taşıyorum bu gece,
Boyumdan büyük küfürler düşüyor günceme,
Ölüm elbisesini sırtıma geçireli beri,
Dilimi suslara bıraktım sessizce…
Sesim duvarlar da kırılıyor ayaklarıma batıyor kırıkları,
Laf kalabalığı yaptığım günlerin, boynuna doluyorum yağlı urganı,
Artık bitti diyorum,bitti
idam ettiğim geşmişimin,yüzüne haykırarak…
Ekim hüzünleri, penceremin pervazın da homurdarken,
Tahta kurularının kemirdiği yalnızlığımı, kim teselli edecek şimdi..?
Biliyorum,feryatlarım hiç bir anlam ifade etmiyor artık…
Onca yıl nasıl bekledi seni bu gönül,
Gözlerine bakıp geleceğin planlarını yaparken,
Ardımda kalan zemherileri unuttum…
Anımsıyorum,daha dün gibi herşey,
Yoksa koca bir asırmı geçti üzerinden,
Hasan’ıma telli duvaklı gelin oluşum,
İstemiş vermemişlerdi,sarhoş demişlerdi,
Misal,beni rezil edermiş dünyaya,
Eli boş dönülmüş,sırtı kahır yüklü geçen yıllar …
Sonra bir gece vakti hasan,
Göğüs kafesinde büyüttüğü cesaretini,
Saldı yüreğinin kapısına nergiz’in
Sevdayı şerbet niyetine içti yürekler,
Vakit gece, saat korkuyu mutluluk geçiyor,
Kaçmak,iki ucu keskin bıçak,
Ağır bedeller ödetiyor…
Ekim hüzünlü bulutlarıyla,
Köyün göğünde dolaşıyor kıyamet,
Ha koptu, ha kopacak…
Sonra, elleri tek avuçta birleşen kundak oluyor aşk,
Peşinden atlı koşturan yılların getirdikleri ise hiçlik,
Ekim, bütün hüznüyle nabız yokluyor,
Kaldırımların yaprakla örtülü esaretinde…
Bir çok şeyler köreltiyor yeşermek zorun da olan yanlarımı.
Geçmeyen tek şey yürek yarası ve aldatılmışlığım,
Yaşamın hangi kıyısında durduğunun önemi yok diyor
Ömrümün arka bahçesinde oynayan çocukluğum…
Şimdi,vadesiz umutlar biçiyorum payıma.
Yıllardan beri bir çocuk verememişliğin bedeli.
Helga’nın aynada ki sülüeti ve gözlerinde ki işve,
Ruhun da tarif edilmez bir çalkalanma,
Yüreğimi kavuran bu kıskanma, ötelere gitmeden ufalanıyor.
Nergiz, şimdi helga’nın kumasımı oldu..?
Bir türlü utancımı yırtamıyorum.
Gönlündeki nasırlı korku birdenbire depreşiyor.
Aşkla giriştiğim savaşta, artık gücümü yitirdim,
içimden, geçmişin üzerim de bıraktığı düş kırıklarını kusuyorum…
Susturulmayı bekleyen çığlıklarım,
Yıllardır solum’da sakladığım vadesiz umutlarım,
Gözlerim hala keşfedilmemiş bir ölümün kıyısında geziyor.
İşte gidiyor oturduğum yerden kalkıp kendi yüreğine,
Ve anlıyorum ki,
Geçmişin izleri , geleceğin getirdikleri ile aşılmıyor.
Kurgulanan sahnede oynadığım rolüm
sadece o sahneye bir dekor olarak kalıyor
Ve ben artık gidiyorum….
Elveda hayat….
