Bir sabah vaktiydi;
yani kimse bakmıyordu,
ellerim titremezdi
yine de ceplerimde taşırdım sükûtu.
Unutmayayım diye,
kendimi hatırlamaya çalışırdım.
Her gün yüreğimi yamardım,
kendi sesimi sokaklara üflerdim;
görmezlerdi.
Gençliğimin kırık camlarını
kelimelerle onarırdım;
duymazlardı.
Avuçlarımda saklardım küçük kıvılcımları,
hiç olmayan yarınıma;
fakat bakmazlardı.
Karanlık henüz odama sızmadan
yastığımın altındaki külleri üflerdim.
Bir avuç su bulurdum
hayallerimin içinden.
Her ölüm haberinde
dilimi ısırır, kanımı yutardım.
Bir gül gibi taşırdım babamın o eski selamını cebimde;
bilmezlerdi.
Gecelerin en ıssız duraklarında
aynı gölge hep beklerdi.
Hangi hikâyenin yetimi olduğunu unuttum.
Bir üniversite kantininde
bir avuç genç
bir avuç küfür
ve bir avuç kaybolmuş dualar.
Her şeyi hatırlayıp
korkardım;
yine duymazlardı.
Oysa bir zamanlar
ekmek kırıntısı gibi umut serperdim yüreğime,
eski bir sazdan eski bir türkü dökerdim.
Kimseye çaktırmadan
çivi çakar gibi yıldız asardım tavanıma.
Misal, yarım kalmış aşklarım da vardı benim.
Siz hiç hayatınızda
iki yüz yirmi voltla kendinizi hayata bağladınız mı?
Birini korumak için
kendi nefesinizi yaktınız mı?
Sevdanızın elleriyle
yeniden dirildiniz mi bir bozlak avazında?
Çürümüş köprüler, yorgun saatler…
Bir sarhoşluk kadar uzun olsun isterdim ömrüm.
Kıyamet çiçeklerinin gövdemde patlamasına razıydım
toprağına değil.
Anne, gül kurusu akşamlara takılı kalan anılar için söyle;
hayat, ardımızda bir uçurum gibi bırakıp gitmek midir?
Benim de acayip düşlerim vardı; anlatsam inanmazsınız.
Aşkı aşk gibi, ölümü ölüm gibi yaşayacaktım.
Ellerim yaraların yerine su taşıyacaktı.
Misal, çocuklar bir daha ağlamayacaktı.
Avuçlarımda geçmişin yırtık sevinçlerini toplayıp
çocukluğumla birlikte geldim.
Şimdi beni saklayın kendimden
ya da öldürmeyin;
bırakın bu defa yaşayayım.
Son gecemde bile
bir yalnızlık gibi dağılırken anılarım
izbe bir örende
yarınlarımı yeniden dikiyorum kendi ellerimle.
Artık eroine değil,
hayata takas ettim kendimi…
