Bazı yollar sabırla yürünür, maviye ancak bekleyenin kalbi varır.”
ülkemin nehirlerine düşen eylüllerde,
adı konulmamış şiirler düştü yalnızlığa,
çürümüş anılar vururken pencere camına…
suyun rengine karışan akşamlarda,
yamalı asfaltların çekmecelerine tıkılan
ve toprağına özlem olarak bırakılmış
ahraz yoksulluğumdu.
mavi sabırlı bir gurbette,
hiçbir hasretölümcül değildir , öğrendim.
bir tek,
bardağın dolu yerinde çay demi hasretin,
avucumda gizlediğim çoğul şiirlerle özlüyorum seni.
sınırsız kederlerle,
hudutlu yarınlara mülteci oluyorum.
halbuki…
ne de çok severim cümlelerin içinde yaşamayı,
ne çok severim özgürlüğü,
paylaşmayı ekmek buğusunda hayatı,
ellerine , ne çok severim bir anne sesiyle sarılmayı.
dedemden kalma bir çocukluğum vardı,
onu da badem çiçekleri açtığında kaybettim.
aldığım soluğun bir yerinde ,tıkandı hayallerim.
nereden geldiğini bilmediğim bir rüzgârla,
hayatın bir yerinden çıkıp gelsen düşlerim;
zıvanadan çıkan bütün ihmallerimi koyarak cebime,
bir şiirin göğsünde uyutsan beni…
dudağı uçuklamış sözcükler dağınık,
gözlerim
içinde sakladığı bulutlardan yağmur dileniyor
ağır, telaşlı bir sevdayla.
bir masalı doldurup rüyasına,
karanlığa gökkuşağı çiziyor…
dervişlerin hu çektiği sıvasız dergâhta,
çiviyle çakılmış hasretine
peygamber sabrıyla başkaldırıyorum.
soluğum, soluğuna iltica ediyor , bilelisin.
“Kökü gurbette olsa da, her sabır filiz verir sonunda. Çünkü gurbet, sabrın şiir hâlidir
