Solgun resimlerine bakıp durdum dün gece
Sevmeye doymadığım annem babam yanyana
Nasıl da baş eğmişler sevda denen o güce
Yoklardan saymadığım annem babam can cana
Yaşamın gergefinde çile dokurken yıllar
Birbirine tutunup ne çok engel aşmışlar
Çevresini kuşatmış çok zaman hain kullar
Sanmayın ki çekinip doğru yoldan şaşmışlar
Günü güne ekleyip hep ayakta kalmışlar
Sevenleri gururlu sevemeyen çatlamış
Sevip sevilmelerden her zaman feyz almışlar
Onların bu sevgisi mutluluğu katlamış
Ne çok şeye tanıkken Isparta sokakları
Acıları dilsizdir içlerine atarlar
Bir kara bulut olur akraba nifakları
Acılar denizine hep birlikte batarlar
Yıllarını çalanlar huzur nedir bilmedi
Olan onlara oldu hüzün üstüne hüzün
O tertemiz yüzleri yıllar yılı gülmedi
Gururla gezemezdi sahibi kötü sözün
Anılar deryasına dalıp gittim aniden
Yüreğim çok kabardı sözlerim esir sanki
Çaresizlik içinde yaşıyorken yeniden
Size sevgiyle bakan gözlerim esir sanki
Isparta’dan dönerken kızarmıştı yol bile
Sağlığını çalmıştı gördüğü ihanetler
Acını söyle desek neler gelirdi dile
Omzumuza birlikte çökmüştü melanetler
Bir şeker komasında söndü tüm ışığımız
Buna neden olanlar belki de kıs kıs güldü
Aş ekmek yemek değil, zehirdi kaşığımız
Dünyam karardı birden dediler baban öldü
O güzel insanların hüzün kokan gülüyüm
Her zaman bir Peri ‘yim ,dertlerimse diz boyu
Onların yokluğunda hep yaşayan ölüyüm,
Yürekten süzdüklerim gözde yaştan da koyu
